Sunday, July 15, 2007

KAHIT HANGGANG SA PANGARAP LAMANG

(Ang sanaysay na ito ay taus-puso kong inihahandog kay Ms. Rowena Dombrique. Hindi ko alam saan ako nagkamali pero alam ko saan ako nagkulang...ang babae sa likod ng kantang “Something New in My Life”……..)

Minsan ay nangarap ako……tumaas……lumipad……Ngunit nabatid kong ang aking pakpak ay di ganap ang kakayahan para gawin yaong matayog na paglipad. At sa aking pag-iisa naisip kong kailangan ng isang gabay, destinasyon at inspirasyon upang marating ang kalawakan kung saan naroon ang tagumpay. Hanggang sa isang araw nakakita ako ng isang agila. Isang agila para sa kagaya kong sisiw. Iba siya sa mga agilang nakita ko at nakasama upang maging gabay at inspirasyon. Isa siyang agila na sa wari ko’y katatapos lang ng pagsasanay dahil bago pa lang niya iwinawagayway ang bagwis, ngunit siya’y punumpuno ng kaalaman at karanasan kung ikukumpara sa tulad kong sisiw. Maraming maipagmamalaki ang agilang ito. Marami siyang magagandang katangian na hinihanap ng iba pang mga agila. Ngunit ako? Ano nga ba mayroon ang sisiw na kagaya ko. Ako’y hamak na sisiw sa magandang agilang kapara mo. Siguro iyon ang dahilan kung bakit parang wala kang panahon para sa akin. Magkaiba ang ating mundo kahit kabilang tayo sa iisang pamilya ng “ibon”. Tayo’y magkalapit subalit napakalayo ng ating agwat. Malayong-malayo. Ang Hilaga at Timog ay posibleng magkalapit ngunit tayo ay parang malabo.
Sa bawat araw ng aming pagkikita ay nadaragdagan ang aking paghanga. Sabi ko sa aking sarili, sana maging agila rin akong tulad niya na sa murang edad ay hinog na para maging gabay at ehemplo. Pero paano? Sa bawat pagsasanay at pagsubok na ibinibigay ng agila ay lagi akong bumabagsak. Gusto ko nang sumuko at magalit sa agila katulad ng ibang sisiw. Pero hindi …. Sa katunayan, ang agilang iyon ang nagsilbing hamon at inspirasyon para sa akin upang bumangon at lampasan ang pagsubok nang mag-isa. Ang bawat araw ng aming pagsasama ay ikinintal sa aking isipan. Naging makabuluhan ang bawat pag-uusap dahil nagkaroon ako ng kaliwanagan sa mga bagay na hindi ko maintindihan noon. Masayang-masaya ako sa bawat araw na lumipas na iyon. Walang kasing saya! Marami akong natutuhan sa agila……
Ngayong sumisilay ang takipsilim, ang mga pangarap ko ay unti-unting lumalabo dahil ang liwanag ay unti-unting nagdidilim. Ang mga karanasang akala ko’y panaginip ay isa palang ganap na katotohanan. Katotohanan na kahit anong sandali ay umuukilkil sa aking pagod na isipan. Nasasaktan ako sa aking mga napapanaginipan. Umiiyak ako dahil ang panaginip kong yaon ay ilang beses ko nang napapanaginipan. Natatakot ako na baka isang umaga paggising ko’y natapos na ang lahat.
Alam kong sa panaginip ko’y wala akong magagawa…..wala tayong magagawa…..dahil hindi natin alam ang ating mga sinasabi……nananatiling bukas ang aking mga tenga subalit bakit wala akong marinig? Mulat ang aking mga mata subalit hindi ko makita ang katotohanan ? Buo ang aking isipan subalit hindi ko matalos ang kanilang ibig iparating gayong nasa pareho kaming kalagayan……….Nauunawaan kita……………nararamdaman ko ang iyong nararamdaman…. Subalit paano? ….Ano dapat gawin?
Lubos akong nagpapasalamat sa agila na binigyan niya ng kaganapan ang hungkag kong isipan sa mundo nating mahiwaga. Binigyan niya ng kulay ang madilim kong buhay. Naging makulay ang bawat araw na lumipas. Salamat at nakilala ko ang aking hinihintay. Kaya lang mukhang kaybilis ng panahon, rumaragasa ang mga pangyayari, mukhang nauupos na kandila ang aming pagkikita. Sana ngayon pa lamang ang simula, o kaya’y sana hindi magbago ang magandang pakikitungo niya sa akin. Salamat sa agila na nagsilbing inspirasyon upang patuloy akong lumaban at tahakin ang landas ng aking patutunguhan. Salamat sa pagbibigay niya ng panahon na hindi niya ipinagkait. Noon ko pa siya gustong pasalamatan ngunit ako’y nag-aalinlangan dahil mukhang magkaiba ang aming mundong ginagalawan. Mahirap magtagpo ang aming mundo dahil siya’y isang tanyag na agila at ako nama’y isang hamak na sisiw na naghahangad.
Hindi pa ganap ang pagkahubog ng aking pakpak upang makiayon sa kanyang paglipad. Sana’y sabay narating ang kalawakan ng tagumpay na kinalalagyan niya ngayon at pinapangarap ko naman buhat pa noon…….
Ngayon na nababanaag ko na ang kadiliman, sisikapin kong hanapin ang siwang ng liwanag para magtagumpay. Sana sa muling paglipad ng agila ay naroon na rin ako. Marunong nang lumipad…..may sapat na kakayahan na tulad niya.
At dahil sa isang pangyayari, bibigyan ko ang agila ng sapat na panahon para makapag-isip. Ako nama’y babalik muna sa mundo naming mga sisiw para pagmuni-muniing muli ang mga pangyayari. Lugar para hanapin ang pira-pirasong butil ng aking pagkatao na nagkahiwa-hiwalay dahil sa mga naganap. Ngunit patuloy akong aasa………aasa na balang araw ay magkakaroon ng lugar, oras at panahon………magiging bahagi ng mga pangarap ng agila ang isang simpleng sisiw na kagaya ko. Hanggang may natitirang hibla ng pag-asa sa aking buhay, mananatili pa rin akong magmamasid sa bawat galaw ng agila sa kalawakan. At tulad nga ng aking pangarap, sana magkapareho na kami ng mundong ginagalawan………..kahit na………kahit hanggang sa pangarap lamang.


Anolimous
November 15, 1998

No comments: