KAHIT HANGGANG SA PANGARAP LAMANG

(Ang sanaysay na ito ay taus-puso kong inihahandog kay Ms. Rowena Dombrique. Hindi ko alam saan ako nagkamali pero alam ko saan ako nagkulang...ang babae sa likod ng kantang “Something New in My Life”……..)

Minsan ay nangarap ako……tumaas……lumipad……Ngunit nabatid kong ang aking pakpak ay di ganap ang kakayahan para gawin yaong matayog na paglipad. At sa aking pag-iisa naisip kong kailangan ng isang gabay, destinasyon at inspirasyon upang marating ang kalawakan kung saan naroon ang tagumpay. Hanggang sa isang araw nakakita ako ng isang agila. Isang agila para sa kagaya kong sisiw. Iba siya sa mga agilang nakita ko at nakasama upang maging gabay at inspirasyon. Isa siyang agila na sa wari ko’y katatapos lang ng pagsasanay dahil bago pa lang niya iwinawagayway ang bagwis, ngunit siya’y punumpuno ng kaalaman at karanasan kung ikukumpara sa tulad kong sisiw. Maraming maipagmamalaki ang agilang ito. Marami siyang magagandang katangian na hinihanap ng iba pang mga agila. Ngunit ako? Ano nga ba mayroon ang sisiw na kagaya ko. Ako’y hamak na sisiw sa magandang agilang kapara mo. Siguro iyon ang dahilan kung bakit parang wala kang panahon para sa akin. Magkaiba ang ating mundo kahit kabilang tayo sa iisang pamilya ng “ibon”. Tayo’y magkalapit subalit napakalayo ng ating agwat. Malayong-malayo. Ang Hilaga at Timog ay posibleng magkalapit ngunit tayo ay parang malabo.

Sa bawat araw ng aming pagkikita ay nadaragdagan ang aking paghanga. Sabi ko sa aking sarili, sana maging agila rin akong tulad niya na sa murang edad ay hinog na para maging gabay at ehemplo. Pero paano? Sa bawat pagsasanay at pagsubok na ibinibigay ng agila ay lagi akong bumabagsak. Gusto ko nang sumuko at magalit sa agila katulad ng ibang sisiw. Pero hindi …. Sa katunayan, ang agilang iyon ang nagsilbing hamon at inspirasyon para sa akin upang bumangon at lampasan ang pagsubok nang mag-isa. Ang bawat araw ng aming pagsasama ay ikinintal sa aking isipan. Naging makabuluhan ang bawat pag-uusap dahil nagkaroon ako ng kaliwanagan sa mga bagay na hindi ko maintindihan noon. Masayang-masaya ako sa bawat araw na lumipas na iyon. Walang kasing saya! Marami akong natutuhan sa agila……

Ngayong sumisilay ang takipsilim, ang mga pangarap ko ay unti-unting lumalabo dahil ang liwanag ay unti-unting nagdidilim. Ang mga karanasang akala ko’y panaginip ay isa palang ganap na katotohanan. Katotohanan na kahit anong sandali ay umuukilkil sa aking pagod na isipan. Nasasaktan ako sa aking mga napapanaginipan. Umiiyak ako dahil ang panaginip kong yaon ay ilang beses ko nang napapanaginipan. Natatakot ako na baka isang umaga paggising ko’y natapos na ang lahat.

Alam kong sa panaginip ko’y wala akong magagawa…..wala tayong magagawa…..dahil hindi natin alam ang ating mga sinasabi……nananatiling bukas ang aking mga tenga subalit bakit wala akong marinig? Mulat ang aking mga mata subalit hindi ko makita ang katotohanan ? Buo ang aking isipan subalit hindi ko matalos ang kanilang ibig iparating gayong nasa pareho kaming kalagayan……….Nauunawaan kita……………nararamdaman ko ang iyong nararamdaman…. Subalit paano? ….Ano dapat gawin?

Lubos akong nagpapasalamat sa agila na binigyan niya ng kaganapan ang hungkag kong isipan sa mundo nating mahiwaga. Binigyan niya ng kulay ang madilim kong buhay. Naging makulay ang bawat araw na lumipas. Salamat at nakilala ko ang aking hinihintay. Kaya lang mukhang kaybilis ng panahon, rumaragasa ang mga pangyayari, mukhang nauupos na kandila ang aming pagkikita. Sana ngayon pa lamang ang simula, o kaya’y sana hindi magbago ang magandang pakikitungo niya sa akin. Salamat sa agila na nagsilbing inspirasyon upang patuloy akong lumaban at tahakin ang landas ng aking patutunguhan. Salamat sa pagbibigay niya ng panahon na hindi niya ipinagkait. Noon ko pa siya gustong pasalamatan ngunit ako’y nag-aalinlangan dahil mukhang magkaiba ang aming mundong ginagalawan. Mahirap magtagpo ang aming mundo dahil siya’y isang tanyag na agila at ako nama’y isang hamak na sisiw na naghahangad.

Hindi pa ganap ang pagkahubog ng aking pakpak upang makiayon sa kanyang paglipad. Sana’y sabay narating ang kalawakan ng tagumpay na kinalalagyan niya ngayon at pinapangarap ko naman buhat pa noon…….

Ngayon na nababanaag ko na ang kadiliman, sisikapin kong hanapin ang siwang ng liwanag para magtagumpay. Sana sa muling paglipad ng agila ay naroon na rin ako. Marunong nang lumipad…..may sapat na kakayahan na tulad niya.

At dahil sa isang pangyayari, bibigyan ko ang agila ng sapat na panahon para makapag-isip. Ako nama’y babalik muna sa mundo naming mga sisiw para pagmuni-muniing muli ang mga pangyayari. Lugar para hanapin ang pira-pirasong butil ng aking pagkatao na nagkahiwa-hiwalay dahil sa mga naganap. Ngunit patuloy akong aasa………aasa na balang araw ay magkakaroon ng lugar, oras at panahon………magiging bahagi ng mga pangarap ng agila ang isang simpleng sisiw na kagaya ko. Hanggang may natitirang hibla ng pag-asa sa aking buhay, mananatili pa rin akong magmamasid sa bawat galaw ng agila sa kalawakan. At tulad nga ng aking pangarap, sana magkapareho na kami ng mundong ginagalawan………..kahit na………kahit hanggang sa pangarap lamang.


Anolimous
November 15, 1998

BATCH 2007 - Hawak Kamay Class

Sa iyong paglisan.....

Unawain mo sana ako at pagpasensiyahan. Kapag dala ng kalabuan ng mata ay hindi kita napapansin o ako’y nakatungo para hindi na marinig ang bulung-bulungan, huwag mo sana akong kainisan. Mahirap ang maging isang kagaya ko.

Kapag marami akong pinapagawa at maraming ibinabagsak, huwag mo sana akong tawaging “terror”. Hindi ako terrorista na pumapatay ng tao. Marangal ang hangarin ko.

Pagpasensiyahan mo sana kung madalas, ako’y masungit, dala na marahil ito ng katandaan at ng problema. Pagtanda mo, maiintindihan mo rin.

Pagpasensyahan mo na sana ako kung ako man ay nagiging makulit at paulit-ulit na parang sirang plaka na nagpapaalaala tungkol sa buhay, sa pag-aaral, sa pamilya, sa tatahaking bukas, sa pag-aasawa, sa pagtatrabaho, sa sex at sa pagiging mabuting tao.. Basta pakinggan mo na lamang ako. Huwag mo sana akong pagtatawanan o pagsasawaang pakinggan. Natatandaan mo noong nag-aaral ka pa? Kapag gusto mo ng kausap o ng advise, aayain mo ako ng inuman o tatawagan mo ako o kaya paulit-ulit mo ’kong itetext para sabihin sa akin ang iyong mga problema sa pag-aaral, puso o sa pamilya.Pagtiyagaan mo ang kakulitan ko.

At pag graduate ka na....

Pagpasensiyahan mo rin sana ang aking itsura at kaalaman. Alam ko higit ka pang yayaman at matututo. Huwag mo sana akong maliitin. Huwag mo sana akong bastusin. Natatandaan mo ba noong hinahanap mo pa ang iyong sarili at ang iyong lugar sa JRU?

Kapag may konti kang panahon, magparamdam ka naman at magkwentuhan tayo, kahit sandali lang. Minsan nakakainip din ang buhay. Walang kausap. Alam kong magiging busy ka sa trabaho, subalit nais kong malaman mo na sabik din akong makakwentuhan ka, kahit alam kong hindi ka interesado sa mga kwento ko. Natatandaan mo ba BATA, noong nag-aaral ka pa? Pinagtiyagaan kong pakinggan at intindihin ang mga kwento, hinaing at himutok mo sa buhay.

At kapag dumating ang sandali na ako’y magkasakit at maratay sa banig ng karamdaman, huwag mo sana akong kalimutang dalawin. Tutal hindi na naman ako magtatagal.Kapag dumating ang sandali ng aking pagpanaw, hawakan mo sana ang aking kamay at bigyan mo ako ng lakas ng loob na harapin ang kamatayan.

At huwag kang mag-alala, kapag kaharap ko na ang Diyos na lumikha, ibubulong ko sa kanya na pagpalain ka sana….dahil naging mapagmahal ka sa iyong guro na minsa’y tinawag mong ”terror” ...…

Anolimous
16Feb2007

DUMPLING

”Minsan gusto na kitang pakawalan...ngunit kadalasan gusto kong makasama kita...kaya’t hanggat hindi ko pa talaga alam ang gusto ko...subukan muna natin ito.magkasama habangbuhay...kasi masaya ako pag kasama kita...”

Hindi ko na sana isusulat ang kwentong ito. Sasarilinin ko na lamang. Dahil sigurado naman akong hindi mo ito mababasa. Dahil sabi mo nga hindi ka mahilig magbasa. Lalong-lalo na pag mahaba. Karamihan pa naman sa mga sinulat ko ay ganun. Kahit na. Bahala na. Mahalaga nailabas ko ang gusto kong sabihin at iparating.

Noong araw na sinabi mo na okay lang sa iyo na magkaroon ako ng kaibigan. Basta ikaw pa rin ang pinakamahalaga, yung una, yung special. Ginawa ko yun. Maraming nag-invite sa akin to join them, to be with them, to bond with them. Pero ikaw lagi ang iniisip ko. Minsan nga unfair sa kanila kasi sila nga kasama ko pero ikaw naman ang nasa isip ko. Tapos minsan sinabi mo sa akin na kasama mo nga ako pero sila ang nasa isip ko. Ano ba yun baligtad! Aaminin ko kahit kelan hindi ka nawaglit sa isipan ko. Noon tinanggap kita dahil naawa ako sa iyo. Dahil pakiramdam ko kailangan mo ng kaibigan o karamay. Yung bibigyan ka ng atensyon at pagmamahal. Dahil sabi mo nga hindi mo iyon nararamdaman sa iyong pamilya. Pero sa tinagal ng panahon natutunan na kitang mahalin. Yung bang tipong ikaw na lang lagi ang nasa isip ko. Na bawat kilos at gagawin ko ay para sa iyo at ikaw ang nasa sentro.. Ngunit aaminin ko minsan nagtatanong ako sa sarili ko kung nararapat bang pinili kita at tama bang minahal kita? Kasi hindi ko maramdaman na mahalaga ako sa iyo. Kasi feeling ko nandiyan ka lang kasi kailangan mo ako. Kasi nasasandalan mo pa ako. Na nagdududa ako kung talagang mahal mo rin ako. Kailangan mo ba ako dahil mahal mo ako o mahal mo ako dahil ngayo’y kailangan mo ako? Masakit. Kasi paano na kung hindi mo na ako kailangan? Will you dump me? DUMP. Itatapon mo na lang ba ako at itatambak na parang basura? Hindi ako naghihintay ng anumang kapalit. Konting panahon at pagpapahalaga lang naman. Na magparamdam ka kahit minsan. And if you’re gone......remember that you’re just the BEST I ever had.

Mahirap umasa sa sabi lamang. Hindi ko alam ang mangyayari sa atin kinabukasan. Kung may kinabukasan man ang ating relasyon.. Pag sinasabi kong cool-off muna tayo, that I need time and space parang okay lang sa iyo. Parang hindi ka apektado. Dobleng sakit ang nararamdaman ko kasi hindi ko alam kung handa kang ipaglaban ang ating relasyon. Kaya for the meantime…COOL-OFF…kasi sabi nga ng kanta… ayoko na munang makita ka..ayoko na munang makasama ka.. gusto ko sanang mapag-isa.. 'di na yata tayo masaya..'di na yata kakayanin pa..gusto ko munang mapag-isa…..

ANolimous 09February07

PARANG MAY KULANG!

"Dont cry because its over, smile because it happened....."

Nagising na lang ako isang umaga, naramdaman ko parang may kulang. Kumain ako ng almusal, nakausap ko na lahat ng tao sa bahay, pero bakit ganito parang ang bigat ng pakiramdam ko. Pumasok ako sa trabaho. Nag-iisip pa rin.Muntik na nga akong matisod sa kakaisip lang nito.Tinanong na ako ng mga katrabaho ko, ano ba meron sa kin bakit ang tamlay ko. Sabi ko hindi ko alam, di ko maintindihan. Alam mo ba yung pakiramdam na parang may malaking butas sa sarili mo, tipong merong kilangang makapuno? Yun ang naramdaman ko nung araw na yun. Gusto ko na ngang sumigaw, magwala, malay ko ba kung ano lang ito. Pero hindi ko ginawa, hindi naman dapat.

Mga bandang tanghali pagkatapos ng tanghalian, tumawag siya, alam mo na siya, yung babaing minahal ko buong buhay ko pero iniwan ako para sa ibang tao. Wala lang, nangamusta lang. Labas daw kami pagkatapos ng trabaho, nag-isip ako ng mabuti, kung papayag ako o hindi, naisip ko ano ba namang masama, nasa malayo naman nagtatrabaho ang boyfriend niya, parang malalaman di ba? Natapos ang araw sobrang excited ako, sinundo ko siya sa trabaho, kumain kami, nag-usap, binalik ang nakaraan, sabi ko na lang wag nang pag-usapan may buhay na siya, masaya na rin ako sa buhay ko, kaibigan na lang maibibigay ko, ang drama pa nga sabi niya mahal pa daw niya ako, kumpara ba ko sa bago, mas mabait daw ako, mas maintindihin, mas understanding, sabi ko nga aba eh bakit mo sakin sinasabi yan, ano ito bolahan, natawa lang siya kahit hindi nakakatawa, nainis nga ako di ko nalang pinakita, pero kahit na nag usap kami nandun parin yung malaking butas. Nararamdaman ko pa rin, hanggang sa naisip ko baka kulang lang ako ng pagtawag sa kanya, pero hindi naman kase madalas ako tumatawag sa kanya, siguro namn kilala niyo na kung sino yun. Naglalakad na kami pauwi, nakalimutan ko kahit sandali ang kulang na nararamdaman. Napatawa pa ko sa mga biro niya. Biglang nag ring ang cellphone ko, kapatid niya umiiyak, sabi ko, “bakit?” Kasama ko ate mo, pauwi na kami. Bigla siyang natahimik, tinanong ko, “bakit?”, at dahan dahan niyang sinabi.."pano nangyari yun eh si ate nadisgrasya, na total wreck sasakyan niya..kuya patay na siya" Nabigla ako hindi ko maintindihan pano nangyari na patay na siya eh kasama ko pa, pag harap ko sa likod ko..nandun parin sya, ganun pa rin suot niya pero duguan na..napaluha ako, ngumiti lang siya at sinabi na "naramdaman mo na ba yung pakiramdam na parang may kulang hindi mo maintindihan kung bakit?" Napa OO na lang ako habang patuloy na lumuluha.."papunta ako sayo ngayon, dahil gusto kung sabihin na ikaw pala yun, yung kulang sa buhay ko..gusto ko na sana pakasal tayo..pero d iba sabi ko naman sayo kahit anong mangyari gusto ko bago ako mamatay ikaw ang nasa tabi ko" Tapos bigla na lang siyang nawala..bumigat lalo pakiramdam ko,napaupo ako sa lapag, wala nalang akong nagawa kung hindi umiyak..bakit kung kailan lahat ng sinabi niya tama sa pandinig ko, hangin nalang ang lahat ng ito.................

Durog na Bathala…Anay sa Akademya

(Ang Pagbubunyag)

(Note: The views and opinions stated here do not necessary reflect those of my family, friends and the department.)

“Some people don’t just care about other feelings. They didn’t mind hurting as long as they’re happy for their sake.

Sana masayang kwento ang mababasa ninyo ngayon. Tungkol sa isang grupo, ang GSM Boyz. Isang grupong nagbigay at tumanggap sa akin bilang isang bagong kaibigan. Ngunit sa isang biglaang pangyayari mas bibigyan ko muna ng espasyo ang lathalaing ito. Dahil higit saan man ito ang pinakamalaking teleserye ng totoong buhay. Walang mahika, walang kwentong komiks at walang kababalaghan. At pagkatapos kong ihayag ang buong pangyayari hindi ko alam ang kapalarang naghihintay sa akin. Maaaring ito na ang aking Final Destination. Gusto ko lang naman ilahad ang katotohan. Ang katotohanang magpapalaya sa akin….

Sabi mo “E” may taning na ang buhay ng tatay mo. At luluwas na mula sa Samar ang nanay mo at mga kamag-anak mo. Ngunit kapag hindi ka nakagraduate baka pati nanay mo atakihin sa puso. Sana nga nagsasabi ka ng totoo. Bakit sinabi ko ba na imbitahin mo ang buong kamang-anak mo kahit hindi ka pa siguradong gagraduate? Ang kapal ng mukha mong mag-imbita kahit alam mong tagilid ang lagay mo sa subject ko. At sasabihin mo sa aking dapat pasado ka kasi nakasagot ka naman nung final exam nyo. Na yung walang sagot pumasa ikaw na may sagot bumagsak. Bakit tama ba ang sagot mo? At ikaw pa ang nagbibigay ng leakage sa mga classmates mo. Bakit at paano mo nalaman na walang sagot ang mga classmates mo? At matalino ka ba para ikaw ang magbigay ng tamang sagot o leakage sa mga classmates mo? Alam mo naman ang klase ng mga exams ko. Open notes kadalasan at kahit may leakage na ay mahihirapan kang sagutan. C’mmon think again . At ikaw din “W” sabi mo nag-imbita na ng kamag-anakan mo ang iyong Papa. At pag hindi ka nakagraduate hindi ka makakauwi sa bahay ninyo at palalayasin ka ng Papa mo. Kapal mo rin. Bakit sinabi ko ba na mag-imbita na agad kayo? Ikaw na walang ginawa at inasikaso kundi ang pagsasayaw mo. Ni simpleng html hindi mo alam tapos ang lakas ng loob mong mag-imbita para sa graduation mo. Ginamit mo pa si “Jewel in the Palace” para makausap ako at pumasa kayo. Isa pa. Special project? Bakit special ba kayo para bigyan ng special project? Sige kung gusto nyo ng special project bilhin nyo ang Project 1 hanggang Project 7 Quezon City para sa akin kung gusto nyo ng special project. At nang binigyan ko naman kayo ng project sabi nyo mahirap pwede bang iba na lang? Kasi nga sanay kayo na ang special project na hinihingi nyo ay talagang “special”. Bakit special na ba ang libro, cell card, alak, pera, pagkain isang date, bola, jeans, damit, gamit, computer parts at ano pa ba? “Special” nga. Pero hindi PE ang subject ko. Hindi ako kagaya ng ibang teacher sa major subject nyo, na graduate ng masters pa namang naturan pero simpleng bagay ay nasisilaw. Pwede kong baguhin ang grade nyo oo. Pero hindi ako tatanggap ng kahit ano mula sa inyo. Dahil ayoko ng dagdagan ng isang pang pagkakamali ang isa kamalian. Basura man may dangal pa rin ako. Sana makalakad kayo at makatingin ng diretso sa Graduation habang tinatanggap nyo ang inyong diploma kahit alam ninyong hindi kayo karapat-dapat na pumasa at umakyat sa entablado. Sana hindi kayo usigin ng inyong konsensiya habang masaya kayo samantalang may isang taong ninakawan ninyo ng dignidad.

Terorista. Terror. Masungit. Suplado. Mahigpit. Walang konsiderasyon. Nakakapressure. nakakatense, meron din namang nagsabing walang natututunan at marami pang masasakit na salita na sa kalaunan ay natutunan ko na ring tanggapin. Ngunit kahit isa sa kanila walang makapagsasabing nabili o nasuhulan nila ang isang Mr. Argente. Aaminin ko marami akong ibinabagsak. Marami ng graduating students ang lumuha sa akin. Yun ang mga dahilan kaya nagkaron ako ng ganitong imahe. At iyon din ang dahilan kung bakit mababa ang ratings na ibinigay sa akin. Dahilan kaya takot silang bigyan ako ng maraming subject lalo na ang pang graduating. Pero wala silang magawa. Bibihira ang mga gurong pwedeng magturo ng mga subjects na itinuturo ko. Kung meron man kailangan pa rin ang gabay.

Iba nga siguro akong guro. Hindi ako graduate ng Ateneo, La Salle at UP. Hindi pa ako tapos ng MS-IT ko. Hindi ako Doctor na may PhD. Experince lang sa field ang pinanghahawakan ko. Nag-aral ako sa Pinagbuhatan Elementary School, isang public school, sa Arellano University at sa Adamson University. Hindi pa ako tapos ng aking Masters Degree. Pero sapat na ang pagpapalaki sa akin ng aking mga magulang at mga natutunan ko sa nabanggit na paaralan para malaman ang simpleng tama at mali. Hindi ko kailangang maging MS IT o MS CS o kaya maging Masters in Engineering para malaman ang mga bagay bagay. Wala nga siguro akong alam.Bobo nga siguro ako. I am nothing. Mababaw nga lang siguro ako. Pero hindi ko naman kailangang magpakalalim para maintindihan ang katotohanan. Malinaw pa sa sikat ng araw ang hubad na katotohanan. Hindi ko kailangang magpakadalubhasa para alamin kung ano ang dikta ng konsensiya. Sabi ko nga the more you know the more you don’t know. The higher your educational attainment is the more things become complicated. The more you become dull. Because you’re making the right things wrong and the wrong things right. Di ba nga may mga bagay sa buhay natin na kahit alam nating mali pinipilit nating gawing tama…..kasi minsan dun tayo masaya…..ngunit ano ba ang dapat piliin, TAMA na malungkot ka o MALI na masaya ka?

Ngayon. Sabi nila kung ayaw mo eh di umalis ka. Madaling sabihin. I am not after the money. Pero bakit nga ba nagtatagal ako? Una dito ko nakilala ang babaeng bumuo ng aking pagkatao. I found here not just happiness but joy in my heart. Anybody can be happy but not anybody can be joyful. Dito ko nakakasama ang aking mabubuting kaibigan, ang F4 and More(kilala nyo kung sino kayo, thanks COMSOC for the name), ang aking mga kaibigang estudyante. Na patuloy na naniniwala sa kakayahan ko kaya ako nagpapatuloy. At higit sa lahat para sa “eskwelahan at mga estudyanteng” gusto kong pag-alayan ng aking talino at talento. Dahil alam ko malaki pa ang responsibilidad ko sa kanila. Thirty(30) years ago I was born and thirty years after they “kill” me. Ten(10) years ago(1996) I graduated and as young, eager, and idealistic as I was. But ten years after(2006) I am still eager but not as young and idealistic as before. My idealism was caught by the cancer of the society. Pangit ako alam ko. Kalbo pa nga eh. Hindi ako mapera. Hindi ako malinis. Hindi ako perpekto. Hindi ako magaling katulad ng ibang guro diyan. Ang dignidad at pangalan lang ang tanging mayroon at maipagmamalaki ko. Pero ngayon wala ng lahat yun. Duwag ako. Dahil minsan pa hindi ko naipaglaban ang aking karapatan. Ngunit naisip ko dahil sa isang karuwagan ko ilang kaluluwa ang “mabubuhay”. Dalawa man ang mata ko bulag akong tumanggap ng pangyayari. May bibig ako pero nanatiling pipi sa sigaw ng katotohanan. May isip ako pero huli na ng maisip ko kung ano ang aking nagawa. Wala ng pwedeng ipagmalaki ang isang Noli M. Argente na iningatan ko at pinanday ng mahabang panahon. Durog na ang minsang binansagan ninyong Bathala. Umikot na ang Gulong ng Palad. Dahil ngayon kinain na rin ako ng pulitika at sistema ng akademya. Ang anay ng akademya na patuloy na kumakain sa magandang sistema. Siguro nga isang dahilan iyon bakit hanggang ngayon nasa Kalentong pa rin ang “Akademya”. Sana bukas kilalanin at tanggapin nyo pa rin ako dahil kahit buhay ang katawan ko pinatay naman “nila” ang pagkatao ko……….

Anolimous
March 24-29, 2006

LOVE STORY

Sa mga taong patuloy na interesado sa love story nina Vivian at Carlo...ito po ang ilan sa makatotohanang paglalahad ng pangyayari. One side of the story.......coming soon ...... will be my response...

Isa lang ako sa maraming kabataan na natutong umibig at nagkagusto sa isang tao akala ko ay imposible ngunit naging posible. Hindi ako manunulat basta ang tangi kong alam sa pamamagitan nito ay masasabi ko ang lahat ng nasa puso ko at sinasabi ng isip ko. Dumaan ako ng elementary, highschool hanggang 3rd year college pero hindi ko parin nararanasan ang mainlove. Marami tanong sa aking isip kung bakit marami tao lalo na ang kabataan ang nahihibang sa salitang ito. May mga nanligaw at nagkagusto naman sakin pero binabalewala ko lang. wala naman kase akong maramdaman para sa kanila. Sinubukan ko pero hindi rin naman nagtagal. Hanggang dumating ako ng 4th year college. Ist semester non unang araw ng klase. Hindi muna ako pumasok sa skul kase my duty pa ko sa trabaho kaya sinabi ko sa bestfriend ko na siya muna ang pumasok para makilala na niya ang mga magiging professor naming. Kase halos lahat ng subjects pareho kame. Pagkagaling niya ng skul pumunta cya sa store para sabihin sakin ang mga prof naming. Isa nga sa mga naikwento niya ay ang prof naming sa Csc45. sabi niya mukhang strict daw ito at mukhang mahihirapan kami sa subject nito. Ako naman nag isip at the same time excited to meet him. And dumating na nga ung time na pumasok nako ng skul. Nakaramdam ako ng kaba kase naman kapapasok ko palang eh recitation na. ibang klase pa siya magtawag ng estudyante. Naalala ko pa naman ung sinabi ng bestfriend ko na sa recitation meron mga salitang ayaw marinig ng prof na un katulad ng sir past muna, I don’t know at hindi nalang magsasalita. Basta sumagot ka lang ok na un. Habang tumatagal maraming bagay akong natutunan sa prof na un. Katulad na ang pagaaral ay hindi biro lang. Kase sa kanya hindi lang effort ang kailangan para ka pumasa. Kailangan talagang maging matiyaga at masipag ka. Maging malawak ang kaisipan mo sa mga bagay na tinituro niya. Honestly talagang nahirapan ako sa subject niya. Pero habang tumatagal lalo akong nachallenge at nagseryoso sa subject niya. Pagdating sa projects talagang strict siya. It should be on time or else kapag late yan wag mo ng asahan na tatanggapin pa niya yan. One time nga I remember magapapacheck kame ng bestfriend ko ng flowchart grabe ang haba ng pila. Box office nga eh, tapos pagdating lang sa kanya ang daming mali. Eh ano magagawa namin kundi ulitin uli. Siguro more than 10 times kame nagapabalik balik sa kanya. Talagang kinulit naming siya para ma approved. Sabi tuloy namin dalawa ng bestfriend ko"Pag may tiyaga may approved flowchart ka", and nasanay na nga kames a kaniya. At doon lang sa subject niya naranasan naming magseryoso sa pagaaral. Malapit na matapos ang 1st semester at first time kong maka encounter ng isang mahaba, nakakalungkot at nakakatuwa rin na farewell speech ng isang prof na tulad niya. Sinabi ko sa sarili ko napakatalino talaga nitong tao na ito. Hindi k o kase alam na talagang writer siya. Nagulat kame sa isang revelation niya. Na meron daw siyang crush sa section namin. Ang kanyang pinakamamahal na si Ms. B2. maraming nagtanong kung sino kaya un. May mga nagsabi na swerte naman niya crush siya ni sir. Pero nalaman ko rin nung araw nay un kung sino ang tinutukoy niya. May nagsabi kase sakin na friend nung girl. Napatunayan kase nila ito base sa kwento ng prof namin. Constant textmate pala niya si Ms. B2. at ewan ko ba kung bakit ko nasabi na sana ako nalang si ms. B2. narinig pala ako ng bestfriend ko kase katabi ko siya. Sabi niya sakin wish mo lang!, simula non iba na ang naramdaman ko sa tuwing nakikita siya. Parang ayoko ng mag bell pag subject niya. Dumating na ang finals pero parang hindi nami iniisip ang exam kundi ang costume na gagamitin namin for the additional points sa exam. Natawa nga lang kame nung sinabi nya na kailangan naka fairytale, horror or superhero outfit ka para may points ka. Kaya kame ng bestfriend ko talagang naghanap ng costume pero ok lang. buti nalang exempted kame ng final exam sa subject niya. Ang saya diba? Isa un sa unforgettable moment ko nung college pa ko. At tapos na sinabi na ang exempted at pwedeng ng umalis. Nag stay muna kame ng mga friend ko sa labas ng room. At biglang lumabas ung prof naming. Syempre ang saya ko, may dala kameng camera non. Sabi sa kanya sir picture po tayo. Sabi niya mahal daw magpakuha sa kanya. Sabi ko tuloy uhmmm sungit… hehehehe. Pero ok lang, hindi ko lang makalimutan yung sinabi niya sakin na "maganda ka pala habang natitigan" . nagulat ako and cyempre natuwa.flattered din kase kahit minsan napansin niya ko. Nakakainis nga kase sembreak na. gusto ko pa siyang makasama pero wala akong magagawa bakasyon na talaga. Ang bilis ng araw at second semester na. isa sa mga panalangin ko na sana maging prof ko uli siya bago nga yun tnxt ko pa na sana nga maging prof ko siya. Ilang araw na wala parin akong prof sa isa kong subject sa Csc44. nagulat nalang kame isang araw habang naghihntay parin sa magiging prof namin. Siya ang nagbukas ng classroom naming tapos unalis din siya. Sabi ng mga classmates ko siguro gagamitin lang ni sir yung classroom namin. Eh bigla cyang pumasok wala naman ibang students don kundi kame lang kaya pumasok narin kame.sobrang saya ko talaga kase makakasama ko nanaman siya ng isang semester.so nag umpisa nanaman ang klase. Hindi na kame masyado nahirapan ng bestfriend ko sa subject niya. Nasanay na kame at unti unti narin naming siya nakilala. Sinabi ko sa bestfriend ko na "crush ko talaga si sir". Nagulat siya sa sinabi ko akala niya nagbibiro lang ako. Kase kilala niya ko na wala masayadong pakialam sa mga guys. At nalaman ko nalang sinabi na niya sa prof namin. Simula non parang nahiya nako at nailang sa kaniya. Pero sabi ko ok lng crush lang naman, as if naman magkakagusto siya sa estudyanteng tulad ko. Bago pa non lagi akong nagfoforward ng quotes sa kaniya. Kahit walang response ok lng, as long narerecieve niya happy nako. One time naghahanap ako ng message para sa kaniya. Ewn ko ba kung bakit ka naforward ung quotes na miss na kita miss na nga kita ano ba? Eh kung sabihin kong mahal kita magreply ka kaya?. Napakagat ako sa labi ko nung mag message sent. Nagtxt uli ako sabi ko sorry wrong send. Nahiya kase ako eh, simula non hindi nako nagtxt sa kaniya. After 3 days pagdating ko sa bahay sabi ng cousin ko “may 5 messages ka galling sa prof mo!”. Na-exite akong basahin yon, yung iba quotes and nagsasabi na “Kung busy daw ako siguro namimiss lang daw nya ako”. Sobrang saya ko nung araw na yun, ang sarap ng feelings, simula non naging mag textmate na kami . hanggang nagkamabutihan na dahil sa text .December nag start ang lahat . Halos hanggang madaling araw text mate kami. Nag kakilala sa text at sinagot ko na rin sya sa text. Ang ganda nga daw ng date eh! Dec. 25 kase, sabi nya ang saya daw ng pasko niya syempre lalo naman ako. Nag umpisa na rin kaming lumabas, first time kong magkaroon ng sundo. Syempre nakaramdam ako ng kaba. Kase ang iniisip ko pano koung may makakita samin prof ko siya at estudyante niya lang ako. Nasa isip ko lang bahala na. basta ang alam ko mahal ko siya. Dumating na nga siya sa oras ng usapan namin. Nung pagkakita niya sakin hinila niya ko at hinawakan sa kamay. Ang nasa isip ko totoo ba ito? . nagpunta kame sa mall para bumili ng gift sa debut na pupuntahan naming kinabukasan. Stuffed toys sa Blue Magic ang binili niya. Ibinili niya rin ako pero siya ang pinapili ko, nahihiya kase ako sa kanya. Ok lang naman kahit wala siyang gift. Himdi naman ako materialistic eh. Pagkatapos naming mag mall we decided na magpunta sa baywalk. Kase sabi ko sa kanya hindi pa ko nakakapunta don. At dun nga sa place na un ikinwento niya ang life at past girls niya. Syempre natuwa ako at na share niya sakin ang mga bagay na un. Doon ko siya lao nakilala. Natuklasan ko rin na mahilig din siya Jollibee. Cguro isa yun sa mga bagay na nagkasundo kame. Lalo na pagdating sa catsup ng Jollibee. Pauwi na kame at nakasakay na sa jeep. Bigla niya hinawakan ang kamay ko nakakahiya nga eh kase pasmado hehehe… and he ask me kung kame na ba talaga. I said oo nga I love you. Then he replied I love you too. Sabi daw kase ng bestfriend niya say I love you if you mean it. Iba talaga ang feelings. Tinanong pa niya ko kung magtatagal kaya kame. Sabi ko naman siguro and depende sa kaniya. Bigla naalala naming ung stuffed toys. Nag isip siya ng name at B2 ang napaili nya. Kase blessie bunny tlga real name nito. Sabi niya pag malungkot daw ako yakapin ko lang sa B2. ganon naman tlga ang nangyari. Dumating din ung time na pinakilala niya ko sa mga friends niya. Buti nalang mabait at masarap sila kasama. Christmas vacation nung ma meet ko sila. Ilang days nalang at paukan na. siguradong mahirap ang magiging situation naming. Expected ko nay un. Sabi ko nalang sa sarili ko kakayanin ko ito dahil mahal ko siya. Kahit ano gagawin ko para sa kanya. Mahirap talaga kase kahit sa skul hanggang tingin lang. hindi ko makausap kase iniisip ko ang sasabihin ng ibang tao. Baka mapahamak pa siya ng dahil sakin at un ung bagay na hindi ko matatanggap. Nagtiis ako na chat at txt lang ang communication namin. Tapos pagkatapos ng klase nagpapasama ako sa friend ko sa main gate ng school naming para abangan siyang umuwi at makasakay ng jeep. Masaya nako non Makita ko lang siya. TTHS ko nga lang siya nakikita eh. Minsan naman sumasabay ako umuwi sa kanya kapag uuwi ako sa isa naming bahay. Makasama sya sa jeep at mahatid lang sa kanto o sa sakayan ng tricycle happy nako sobra. Habang palapit na ang finals parang lalong humihirap ang situation naming. Nag umpisa ng pareho kameng maging busy siya sa trabaho niya ako naman sa mga projects ko.maramiing estudyante ang humihingi ng tulong sa kaniya. Kase malapit na ang defense. At katulad nila isa rin ako sa nahihirapan at hindi na natutulog para lang magawa at makapag submit ng project on time. Siya nalang ang laging nasa isip ko at nagiging inspirasyon ko sa lahat na mga ginagawa ko. Hindi ko talaga kayang humingi ng tulong sa kaniya. Napag usapan na kase namin ang tungkol don. Yun lang ang maipagmamalaki namin sa sarili namin. Na nakatapos ako without his help. Yun naman talaga ang tama. Kahit hindi kame madalas magkasama. Lagi ko nalang iniisip na darating din ung time na makakasama ko siya ng walang ibang iniisip. Naisip ko rin na siguro ganito talaga mag mahal kailangan mong magtiis at maghintay. Pero ang nakakalungkot habang tumatagal imbis na tumibay ang relasyon namin lalo pa itong nagiging marupok. Hindi ko alam kung anong dahilan. Kasalanan ko nga ba?, hindi ba ako marunong humawak ng relationship? o dahil mali ako magmahal. Ewan ko ba! San kaya ko nagkamali? Hindi ba ako naging mabuti? Marami ba kong pagkukulang sa kaniya? Ang dami kong tanong no? dumating kase ung time na feeling ko nababalewala na ko, nagmumukha ng tanga at nakaramdam na hindi na ba ko mahalaga sa kaniya. Buti nga ang iba alam na may problema siya. Samantalang ako walang alam at walang magawa. Iniiyakan nalang ang mga nangyayari. March 27 non txt ako ng txt sa kaniya pero wala kahit anong response ako natatanggap. Dahil sa halo halo na ang nararamdaman at nasa isip ko kung ano ano ang mga nasabi ko sa txt. Hanggang naka recieve ako ng siyam na messages galing sa kaniya. Ang sabi niya mahal niya daw ako ngunit hindi ako maniwala at kailan ba daw ako nagtiwala. May nanghiram daw ng cel niya kaya hindi siya nkapagreply. Pero sana sinabi nya na may manghihiram ng cel niya. Eh hindi sana ako nakapagtxt ng kung ano ano. Siguro isa sa mga mali ko ay pati ibang tao ay nadamay. Lalo na ang mga importanteng tao sa buhay niya. And i want to say sorry for that. At inamin niya na mahal parin niya ang mga babae na gusto niya. Pero anong magagawa ko. Hindi niya ito makalimutan. Ano pang silbi koh? Sinabi nya na ako naman ang pinili niya. Gusto kong sabihin na ako nga ang pinili mo iba naman ang nasa puso mo. Sinabi nya rin sakin na hindi siya dapat iyakan. Sa pamamagitan ng pag iyak nagiging magaan ang pakiramdam ko. At ang mga luhang yun ay bunga ng sobrang pagmamahal ko para sa kaniya. Hiniling niya na magkaroon kame ng time at space. Para pareho daw kameng makapag isip at sempre wala ng commitment Ayoko pero ano magagawa ko yun ang gusto niya at karapatan niya yun. Ang alam ko lang siguradong mahal ko siya. And I don’t have any regrets na mahalin siya.sinabi ko kase sa sarili ko na kapag nagmahal ako ibibigay ko ang lahat para kung sakaling hindi na magwork ung relationship masasabi ko na hindi ako nagkulang. Ewan ko ba nagkulang pa ba ako? O sumobra? Ang alam ko lang nagmahal ako ng isang tao akala koy matutunan din akong mahalin. Laging nasa isip ko mahal mo ko? Ang sakit sakit isipin bakit hindi ko maramdaman. Cguro nga hindi ako sapat para sa kaniya. May hinahanap siya at may kulang pa. hindi ko alam kung ano ang nasa pusot isip niya. Mahirap manghula at hindi ako manghuhula. Sa kabila ng lahat nagpapasalamat parin ako kase marami akong natutunan sa kaniya. Hindi lang sa eskwelahan pati narin sa larangan ng pagmamahal. Kung kailangan kong lumayo kahit masakit gagawin ko. Ang hindi ko lang maintindihan ay kung bakit kailangan pa niyang ipagtulakan ako sa ibang tao at sabihin na his happy for me. Ang hindi niya alam sa ginagawa niyan yun lalo nya lang ako sinasaktan. Naalala ko pa tuloy yung sinabi niya na "ok lang sanay naman akong mag isa sa mundo ko eh"dun palang naramdaman ko na hindi nga siguro ako mahalaga sa buhay niya. Na hindi ako kawalan sa kanya na balewala lang kahit mawala ako. Cguro nga mahirap maging manhid sa bagay na ganon. Ang masasabi ko lang na hanggang sa huli ikaw lang ang minahal at mamahalin ko ng ganito. Isa nalang akong nakaraan. Pwede rin maging isang experience, pinagkalibangan o kahit ano. Hindi ko kasi alam kung naging ano ba talaga ko sa buhay mo. Ang tangi ko lang alam naging malaking parte ka ng buhay ko. Ako kaya? Sana balang araw Makita mo na ung babaeng deserving para sa pagmamahal mo. Yung tipong makakasama mong tumupad ng mga pangarap mo. Siguro nga masyado lang ako nag expect. Pero balang araw umaasa parin akong babalik siya at masasabi na niyang ikaw na ang nasa puso ko at wala na sila. Mahirap kase na dalawa silang nandiyan sa puso mo samantalang ako mag isa. Mahirap kase lumaban ang isa sa dalawa diba? Pagkatapos ikaw laging nag iisa dito sa puso ko. Walang ibang laman kundi ang pagmamahal ko sayo. Masyado kang mapagmahal. Sana matutunan mong pahalagahan ang taong nandiyan at nagmamahal sayo. Kase sa mundo mo pwedeng mag isa ka lang pero puede rin na ikaw ang mundo niya at ang mundo niya umiikot lang sayo. Kahit kailan hindi ko parin makakalimutan ang mga pangakong binitiwan ko sayo. Haban buhay kong aalahanin yun, at hindi parin mawawala ang mataasa na pagtingin ko sayo. Bilang estudyante mo at bilang isang tao. Tinaggap ko ang lahat sayo. Alam ko alam mo yun. Siguro yun ang isang bagay na hindi mo magawa ang tanggapin ako kung sino at ano man ako. Kaya ko nga nagawa ito kase naalala ko ung sinabi mo na "what if tommorow never comes" kase nga baka hindi na dumating yung bukas mahirap magsisi na hindi ko masabi ang lahat ng ito. Thanx for everything…. Dito lang ako nangagakong habang buhay na magmamahal sayo.
LYKA

FORBIDDEN LOVE (Love Story II)

Gaya ng aking ipinangako…sa patuloy na interesado sa love story nina Vivian at Carlo…ang other side of the story…ang aking sagot…..

Isa lang din ako sa mga gurong natutong umibig at nagkagusto sa aking estudyante. Bawal alam ko pero tao lang ako na may puso na marunong magmahal. Magkagayunman, marami kaming pwedeng ipagmalaki kasi hindi namin ginamit ang aking propesyon at ang aking katayuan para makatapos sya. Ni hindi sya nagpatulong para matapos ang mga mahihirap na subject at nakakapagod na project. Usapan namin yun. Na hindi ko sya tutulungan. Bawal na nga ang aming pagmamahalan at least sa ganung bagay meron pa rin kaming pwedeng ipagmalaki. Ngunit ano nga ba ang nangyari?

Siguro nga masyado nang naging kumplikado ang sitwasyon natin. Naging busy tayo pareho. Hindi mo na masakyan ang mga trip at ego ko. Pinagseselosan mo na ang mga lakad barkada ko. Na sinabi ko naman minsan sa iyo na kokonti lang ang mga naging kaibigan ko kaya ganun na lang kung ako’y magpahalaga sa kanila.

Minahal kita alam mo yun. O alam mo nga ba? Hindi ako sigurado kung naramdaman mo pero pinilit kong maipadama sa abot ng aking makakaya. You don’t trust me. You don’t believe in what I say. Sinabi mo na ikaw ang pinili ko pero iba naman ang nasa puso ko. Aminado ako na mahal ko pa siya. Pero hindi mo kasi maiaalis ang katotohanang minahal ko siya ng lubusan. Kaya nga ako nasaktan ng ganito. Sabi ko nga nasasaktan lang naman tayo pag nag invest tayo ng feelings. Walang pagmamahal walang sakit. Simple. Mahal ko pa siya pero higit na mapalad ka kasi mahal na kita ikaw pa ang pinili kong pag alayan ng aking pagmamahal.

Oo isa kang nakaraan pero di ba kung ano ang ngayon ay dahil sa ating nakaraan. At ikaw ang aking nakaraan na nakaukit na sa isang sulok ng aking puso hindi na mabubura pa. Isang ukit ng puso na nagbigay ng kulay sa aking nakaraan.

Siguro tama ka masyado akong mapagmahal. Na kinakalimutan ko ang aking sarili. Na sa tuwina’y mas mahal ko pa ang ibang tao kaysa sa sarili ko. Na hindi lang miminsan akong nagparaya ng aking pag-ibig para sa aking kaibigan.

Alam kong nahirapan ka sa sitwasyon natin. At tinanggap mo ang lahat sa akin. Lahat nga ba? Pero bakit nagseselos ka pa rin sa mga taong minahal ko kahit ilang beses ko nang sinabing ikaw naman ang pinili ko. Pinili kita kasi tanggap ko kung ano ang meron ka. Ngunit isa yun sa hindi mo maunawaan. Alam ko at nadama ko na sobra kang nagmahal. Minahal mo ako ng higit pa sa inaasahan ko. Pero siguro nga may mga bagay na gusto natin na hindi nangyayari. Some good things never last. May mga bagay na hindi pwedeng ipagpilitan kasi mas marami ang masasaktan. Mas magiging kumplikado.
Sa huli, itago na lang natin sa ating buhay ang alaala ng ating forbidden love. Itago mong maigi si B2 at alagaan. Isipin mo na lang na nandiyan lang ako kapag nalulungkot ka. Sa iyong paglisan sana naintindihan mo na ang dahilan bakit kita pinakawalan. Katayuan mo ang aking inisip at inalala. Sa murang edad mo’y marami ka pang makikilala. Lalo’t nasa malayo kang lugar. Kalayaan para hanapin ang iyong sarili at kamtin ang tagumpay. Malay mo balang araw kapag ipinag-adya ng kapalaran magkita at maging tayo muli. Ngunit sa ngayon babaunin ko na lang dito sa isang sulok ng aking puso……..ay may nakaukit na nakaraan….isang babaeng labis na nagmahal….isang bahagi ng puso na may nakatatak…..LYKA.


Anolimous
January 18, 2006

NOSTALGIA

Noong wala pang bumabagabag sa dibdib ko at wala pang bumabalisa sa isip ko, nagkaroon ako ng mga kaibigan. Marami noon ang nagsasabi na napaka-sweet naman ng aming samahan. Kahit ako, naging kapuna-puna para sa akin ang lapat na lapat kong damdamin sa kanila. Palagay na palagay ang loob ko at buo ang aking tiwala sa kanila. Sa aming mga tampuhan at paglalambingan, daig pa namin ang magkakapatid. Wala kaming kapaguran sa halakhakan, lokohan at kwentuhan. Hindi lang isang tao ang nagpaalala sa akin na huwag ko raw ibigay ang lahat ng aking atensiyon, puso at panahon sa kanila……ngunit wala akong pinakinggan dahil pag kasama ko sila, may pera o wala, gutom man o may problema, ay palagi kaming masaya….walang kasing saya! Tuloy sabi ng isa, “Sayang, sana naging magkakapatid na lang tayo, siguro ang gugulo natin”. Tumimo sa puso at kumintal sa isip ko ang mga salitang iyon…..dahil gusto ko nang sabihin iyon matagal na. Dahil sila lamang ang nagpaligaya sa akin, sila lamang ang nagbigay importansiya sa akin bilang kaibigan…..nagmamahal na kaibigan.

Damang-dama kong ganun din sila sa akin. Kaya nga ng gabing matutulog na kami….nagkaiyakan pa nga kaming nangarap na sana…..”Walang magbabago sa amin”. Muli, isang punyal na humihimas sa aking puso ang naging sumpaan ng gabing iyon…….hindi lamang dalawang beses naming inulit ang sumpaang iyon at ang mga lumipas na araw ay walang kasing ligayang nagdaan sa buhay naming.

Ngayon…….ewan ko kung mahal pa rin nila ako…basta’t ang alam ko…walang oras na hindi ko sila naaalala. Anuman ang gawin ko, sila ang nasa puso’t isipan ko. Ang dating punyal na humihimas sa damdamin ko ay tumatarak ngayon….palalim ng palalim sa tuwing masasalubong ko sila….masakit, lubhang masakit.

Sa higaan ko, ako ngayo’y nag-iisa…at sa kalungkutan ko, ako’y napapabuntunghininga kasunod ang mahapding pagpatak ng luha sa aking mga mata…..

Matagal na iyon…pero masakit pa rin. Totoo ang sabi nila. “Masasaktan ang isa sa inyo bandang huli.” Wala nga talagang bagay sa mundo ang hindi nagbabago.

Matagal na iyon..pero hanggang ngayon malinaw pa rin sa akin ang leksiyon..ganito pala talaga sa lupa….sa paaralan, lesson muna bago ang test, pero sa buhay….tets muna bago mo makuha ang LESSON!!!

Anolimous

......HANGGANG SA MULING PAGLIPAD NG AGILA

Banyaga akong Agila na napadpad sa kabukirang binago na ng modernisasyon. Sa kabukirang iyon nakatira o namamalagi ang mga sisiw.Pero alam ko sa bandang huli, hindi magtatagal at magkakahiwa-hiwalay din sila. Pagkatapos nila ng Akademya. Dahil kagaya ko, dayo rin lang sila sa lupaing yaon. Bagamat apat o limang taon na rin silang nakikipaglaban sa masalimuot na takbo ng buhay. Dahil ayaw nilang isumbat sa kanila ang kanilang naging desisyon. Kahit hirap na hirap na ay pinipilit ang sarili na magpatuloy gayong banaag sa kanilang mga mata ang pait at lumbay. Mga hinaing na umaalingawngaw kapag sila ay iyong nakausap.

Dahil isa akong banyagang Agila, kaiba ang tingin nila sa akin. Ang mga mata at titig ko raw ay nakamamatay. Mga mabalasik na titig na wala namang ibang dahilan. Wala talaga! Ang mataas kong paglipad ay binigyan ng kakaibang kahulugan. Kaytaas daw ang aking ere. Hindi raw nila ako maabot, hanggang abot-tingin lamang. Nahihiya raw silang lumapit at kausapin ako. Tingin nila’y hindi ko sila kakausapin at pagbubuhusan ng pansin at atensiyon. Nag-aalangan silang lumapit dahil tingin nila’y nagpapakalayo-layo ako......malayong-malayo. Nabuo na nga ang impresyong masama at mailap akong Agila. Isang Agilang ayaw paabot sa tulad nilang sisiw. Akala nila’y ayaw kong mapantayan o mahigitan ang aking kinalalagyan. Para sa kanila ay isa akong uri ng ibon na kaligayang makita sila na sila’y nahihirapan o nalulungkot. Mga gawi at kilos ko raw ay animo isang mailap na tigre. Wala raw akong puso. Hindi raw ako marunong mahabag. Hindi ko raw kilala ang salitang awa. Wala raw akong konsiderasyon. Kaysakit marinig sa umpukan ng mga sisiw ang mga katagang “Mabait na raw ang Agilang iyon”. Ibig sabihin, masama pala akong Agila. Akala nila....tingin nila......palagay nila...ayon sa kanila.....para sa kanila....ang alam nila....

Ngunit hindi nila batid kung anong uri ng ibon, kung anong klaseng Agila ang isang kagaya ko. Oo, matalim tumitig ang mga mata ko. Mabalasik akong tumingin. Pero ano ang aking magagawa. Nilikha ako ng Maykapal na ganoon. Hindi ko ginusto na magkaroon ng ganong mga mata., mga titig. Oo, seryoso akong Agila. Bihira akong ngumiti at tumawa. Animo’y laging may iniisip. Hindi mo malirip kung ano ang nilalaman ng isip. Munti pa man akong inakay ay seryoso na ako sa buhay. Maraming pangarap. Punong-puno ng pangarap. Ngumiti man panandalian lamang. At kung makikita nyong tumawa, siguro ngayon na lamang. Ngayon na lamang talaga. Hindi raw maabot? Batid ng Diyos kung gaano kagusto ng Agilang ito ang makisalamuha sa mga sisiw, ang makipagkaibigan sa mga ito. Taos sa aking puso na bumaba mula sa himpapawid at makihalubilo sa mga sisiw. Minsan nga, ginusto ko na mabali na lang ang aking pakpak nang sa gayon ay madali kong maabot ang mga sisiw. Pero paano nga ba sasabihing nagpapakalayo-layo ako kung hindi pa tayo nagkakalapit? Matagal nang naghihintay ang Agilang ito. Matagal na. Ayaw kong gumawa ng unang hakbang dahil nga isa lamang akong banyaga. Hindi ko inibig na maging Agila ako at kayo’y sisiw. Mabait lamang ang kapalaran sa akin at nauna na akong maging Agila. Umayon lang sa akin ang tadhana at naging mabilis ang pagiging Agila ko. Pero pasasaan ba’t magiging Agila rin kayo. Na ang himpapawid na nililiparan ko ay maliliparan nyo rin. Alam ko iyon ay malapit na. Malapit na malapit na. Kaya nga gusto kong ibahagi ang ilan kong natutunan kung pano maging isang Agila. Gusto kong kayong mga sisiw ay maging ganap na ring Agila. Para pareho natayo. Walang mataas at walang mababa. Gusto kong maging bahagi ng inyong buhay, gaya ng pagiging bahagi ng ibang Agila sa akin. Dahil una pa lamang na makita ko kayong mga sisiw ay nagkaroon ako ng inggit dahil nagawa nyo ang hindi ko nagawa noon. Pero iba pala ang inyong interpretasyon. Iba pala ang inyong inisip para sa mga ginawa ko.Binigyan nyo ng ibang kahulugan. Batid ng Maykapal kung gaano kabanal at kataos ang aking hangarin. Oo, aaminin ko na kahit papano’y naging “bato” ang aking puso. Ngunit gaano man pala katigas nito’y lalambot sa isang patak ng ulan. At dahil sa isang pangyayari, nagkaroon ako ng alinlangan. Parang bang nabali ang aking pakpak at nahihirapang lumipad at umusad sa takbo ng buhay. At humingi ako ng sapat na panahon at lugar upang pagtagni-tagniing muli ang mga pangyayari. Panahon upang makilala muli ang aking sarili. Upang patatagin muli ang loob na nabuwag ng isang daluyong.

Ngayon buo na ang desisyon at pasya ng Agilang ito. Ang Agilang ito’y handa nang magpatuloy. At sa aking pag-imbulog sa kalawakan, naitatanong ko sa sarili:

“Bakit lagi na lang may paalam
lagi na lang may katapusan?
Bakit lagi na lang may tuldok ang pangungusap
hindi ba pwedeng kuwit na lamang?
Bakit kailangang tapusin ang awit
hindi ba pwedeng puro koro na lamang?
Bakit kailangang maupos ng kandila
hindi ba pwedeng lagi na lamang may ningas?
Bakit lagi na lamang may taglagas
hindi ba pwedeng tagsibol na lamang?
Bakit kailangang lumubog ang araw
hindi ba pwedeng pagsikat na lamang?
Bakit lagi na lamang may katapusan
hindi ba pwedeng umpisa at gitna na lamang?


Ayaw kong lisanin ang mga sisiw. Ayaw ko ring mabigo sa naging desisyon kong tulungan sila. Ngunit hindi natin hawak ang oras ng tadhana. At sa pagpilas ng pahina ng buhay ,magpapatuloy ako sa pagimbulog. Sa himpapawid, hihintayin ko ang inyong paglipad. Hihintayin ko kayong mga sisiw na maging ganap na Agila. Nang sa gayon ay sabay tayong lumipad sa kalawakan. At sa aking paglipad ay baon ko sa aking puso ang maraming bagay: ang payo ng isang sisiw, ang mga panahon at oras na inukol nya sa panahong ako’y nagugulumihanan. Salamat sa iyo. Salamat din sa isa pang “sisiw” na nagbigay inspirasyon upang magkaroon ng kulay ang aking buhay. Salamat sa iyo. Salamat din sa iba pang mga sisiw, tuluyan man o hindi na nasaktan, na naging bahagi ng aking buhay. Salamat sa inyo. Sana’y mapunan ninyo kung ano mang pagkukulang mayroon ang Agilang ito. Hihintayin ko kayo......at hanggang sa muli....hanggang sa muling paglipad ng AGILA.

Anolimous
March 15, 1998

MALING AKALA

(Note: Bato bato sa langit ang tamaan wag magalit, personal opinion lang po…..)

“Maaaring ako’y mali pero paano kung ako ay tama….”

Akala ko pag nagtapos ka na ng Masters mo, MS IT, MS CS o kahit ano pa magiging magaling ka na…..hindi din pala…akala ko lang mali pala ako……

Akala ko pag mataas na ang pinag-aralan mo marami kang alam…hindi pala….. akala ko lang mali pala ako……

Akala ko magagaling ang graduate ng Ateneo, La Salle o UP….hindi pala lahat… akala ko lang mali pala ako……

Akala ko magaling ka yun pala maganda ka lang…buti na lang maganda ka…. akala ko lang mali pala ako……

Akala ko pag sinabing Doctor magaling…..hindi din pala…. akala ko lang mali pala ako……

Akala ko suplado ako…yun kasi ang sabi nila…..hindi pala….. akala ko lang mali pala ako……

Akala ko sapat na mahal mo ako at mahal din kita…hindi pala… akala ko lang mali pala ako……

Akala ko kokonti ang kaibigan ko….marami pala… akala ko lang mali pala ako……

Akala ko maraming galit sa akin na students..kokonti din pala….. akala ko lang mali pala ako……

Akala ko wala silang natutunan sa akin…sabi kasi ng ibang students…...sabi rin ng “mga heads” ko….meron naman pala…. akala ko lang mali pala ako……

Akala ko matapang ako..hindi pala..duwag din pala ako pag buhay na ng ibang tao ang nakataya….. akala ko lang mali pala ako……

Akala ko bato ang puso ko…marunong naman pala akong umibig…… akala ko lang mali pala ako……

At akala ko nung nasaktan ako hindi na ako iibig pang muli…..akala ko sarado na…. akala ko lang mali pala ako……
Akala ko marami na akong natutunan….kokonti pa lang pala…. akala ko lang mali pala ako……

Akala ko marami na akong alam sa buhay…..hindi pa pala…. akala ko lang mali pala ako……

Akala ko close tayo….hindi pala….. akala ko lang mali pala ako……

Akala ko tanggap mo ang buong pagkatao ko….hindi pala… akala ko lang mali pala ako……

Higit sa lahat akala ko mali ako…..hindi pala…….tama pala ako…..(he he he he!!!)


Anolimous
05 April 2006

MOVING ON

There are times in our lives when we are swept over by raging emotions, times when we are overwhelmed by sadness, overcome by misery, times when we feel that we are loved only for the worth others could get from us and not for who you really are. It is natural to feel this way. Sometimes we all need to be alone, to feel blue, to feel lonely, to listen to a song and cry. Then we ask ourselves why does this song have to end? Why do we have to cry when love is taken away from us? Why does it have to hurt when we let go of someone we love? In a relationship we treasure the hardest thing to do is saying goodbye and setting someone free.

For in every last embrace apart of us dies. Every teardrop that falls washes away our hopes. Then we are left with nothing but pain and bitter memories because we have lost love but never knew how and will probably never know why. We try to get away but every move we make somehow has its way of reminding us of the past all over again. Every turn of our head and every blink of an eye reminds us of love lost in eternity and it makes us wonder how one person can make us feel so empty, so alone, so desolate.

Every song no matter how beautiful it is will have to end on its last note Like every day has its night, all that has started will have to end in its own time. It is inevitability that we cannot restrain, something that we cannot control and just the fact that we have to accept and live up with. Let us remember that our lives doesn’t have to end where our heartaches begin. Somewhere, someone will come along and sing us his song of love. Someday, someone will fill our lives with joy and happiness. Somehow we will find love again and it will wipe away our tears and brings us the promise of a new life, a new hope and the beautiful beginning….....

KEEPING IT FOREVER

They say that only time can heal the wounds of a broken heart. That time makes it easier to accept the lost of the people we love. It is a chain that all of us go through, falling in love, getting hurt, getting hurt and vowing not to love again, promising not to love again and becoming miserable all our lives. It isn’t easy getting up on our feet after a crippling fall. But there is just no other way but to stand up and move on. Nobody wants to become unhappy all his life. All of us know how love can bring magic into our lives.

Have you ever realized how good it felt waking up in the morning knowing that somewhere out there, there’s a person who’s also thinking of you and feels exactly the way you do? Doesn’t it good looking forward to be with that person and spending memorable moments with her? Love brings joy beyond compare and that warm and sparkling glow in each of us. Love brings us to the top of the world where we can conquer just about any obstacle that may come along our way. It is a great feeling love is! There is probably nothing else in this world that can compare to this. There maybe many of us who feel that love has pass us by and finding someone we can share our lives with seems to be such a remote possibility. We watch trains go by as time swiftly drifts away from us.

We maybe in control of our lives but we feels somewhat hopeless in our relationships. There is nothing permanent in this world and not even those we cherished would be with us forever. There is no guarantee that comes with loving. It is always a risk getting involved with someone but it is a risk that we have to take if we want to find real happiness for there is no gain without pain. There is no permanence without commitment. And there is no lasting love without constant sacrifice. The tragedy of love is in getting hurt. The tragedy of getting hurt is in not wanting to love again and the tragedy of not wanting to love again is in being alone all of our lives. If it is what we want to be then we could just stay in our shell and be miserably forgotten but if it is love we chose then there is a promise of new life. The joy and being able to shared that life with someone and the hope of finding something beautiful…….. and keeping it forever.

MAGPAKAILANMAN...........B2

( Ang Terror at ang B2)


Hindi ko alam kung tama o mali ang ginawa kong ito. Alam ko marami at sari-sari ang magiging reaksyon. Sabi ko bahala na. At least nasabi ko. At least nagawa ko. Mas mali naman yata na hindi ko sabihin. Mas hindi maganda kung sasarilinin ko na lang. Kung hindi ngayon, kalian pa? Kung hindi ako, sino? Ipinangako ko kasi na gagawan ko sila ng kwento. Kwentong mula sa puso. Ilang araw na lang simula na naman ng panibagong semester. Panibagong mga estudyante. Ngayong sumusungaw ang panibagong araw hindi ko maiaalis ang paglubog ng dating araw. Sa kanyang paghimlay hindi ko maiwawaksi ang nakaraan….ang aming kahapon…sa piling ng B2……..

June 08, 2004 ika-4:30 ng hapon, araw iyon ng Martes sa Gusaling H-211. Kakaiba ang araw na iyon. Hindi ko maipaliwanag ang damdaming lumukob sa akin. Kakaibang pakiramdam. Siguro dahil mga bago silang estudyante. Siguro dahil wala ako halos kakilala. Siguro nga…baka nga…..malalaman natin….At mabilis na lumakad ang mga araw. Kayraming nangyari. Sa lahat ng klase ko, sila ang una kong napagalitan. Hindi para ipahiya. Hindi para mapasama. Kundi parang damdamin ng isang magulang na ayaw mapahamak ang kanyang mga anak. At sa nagdaang panahon lalo akong ginaganahan sa araw-araw naming pagkikita. Sa patuloy na pag-ikot ng mundo akala nila pinapahirapan ko sila. Lalo na nung araw-araw silang magpacheck ng documents nila. Pero ano ang aking magagawa. Kailangan kong gawin yun. Dahil mas mahihirapan sila kung hindi ko gagawin. Kailangan kong ipakita na hindi ako apektado sa nangyayari. Kahit sa likod nito’y naaawa rin ako sa kanila. Pero noon itinago ko muna ang aking nararamdaman. Unti-unti nakikita ko ang kasagutan sa aking mga katanungan. Kaya pala…..yun pala…..nakilala ko kasi ang B2 lalo na si “Miss B2” kahit sa loob lang ng maikling panahon. Maaaring ako’y mali sa nalaman at naramdaman ko. Maaaring hilaw pa ang aking sapantaha pero hindi masamang magtake ng risk. Kaysa naman magkaron ako ng regrets. Sa kabuuan mabait at palagay ang loob ko sa section na ito. Sana walang magtampo pero kaiba talaga sila. Kahit nahihirapan na patuloy pa rin ang buhay. At noong nagkasakit ako taga B2 at lalo na si “Miss B2” ang laging nagtetext sa akin na mag-ingat, kumain para lumakas at huwag kakalimutan uminom ng gamot. Maliliit na bagay pero malaki ang katumbas. Bakit may iba bang gumawa nun? Bakit nakisimpatiya ba sila? Bago matapos ang klase nangako ako na magkukwento ako. Ikukwento ko ang lahat-lahat. Ang kwento ng isang gurong tinatawag nilang “terror”. Minsan naisip ko nakakahiya. Minsan sumasagi sa isip ko bakit pa? Baka pagtawanan lang nila ako. Baka sabihin nila nagdadrama lang ako. Baka sabihin nila nagsesenti lang ako. Baka sabihin nila nagmamakaawa lang ako. Bahala na.

Ngayon tapos na ang klase namin. Aaminin ko namimiss ko sila…namimiss ko siya. Sila na nagbibigay lakas sa akin lalo na nung ako’y magkasakit. Ngunit isa na namang masakit na katotohanan na wala talagang permanente dito sa mundo. Na lahat ay may katapusan gaano man ito kaganda. Ito pala ang isa kong bangugot. Masamang panaginip. Sana hindi na natapos. Na sana ngayon pa lang naguumpisa. Oo baka sa susunod maging estudyante ko ulit sila. Pero malabo nang mabuo ang B2. Ang B2 na itinuring kong isang kaibigan. At sa ating paghihiwalay, babaunin ko ang alaala ng ating kahapon. Ang kakulitan ni “Hannibal”. Ang taong nagpayo sa akin na kausapin ko daw ang aking mga students kasi iba na ang pagtingin nila sa akin. Ang taong laging nakangiti. Kay “utang_na_loob”, ang una at nag-iisang student na nagemail sa akin ng kanyang sama ng loob sa software review na nasundan pa ng mga emails. Kay “senti dahil kay sister” na gusto akong maging close kaso hindi kami mabigyan ng tamang panahon. Kay “pwedeng magpakasenti” na mababa ang tingin sa sarili pero ang hindi nya lang alam ang laking improvement nya kumpara nung una ko syang maging student. Nagulat nga ako at ganun na sya kagaling. Kay “IDOL # 2” at sa kanyang mahal. Na ginawa ang lahat kahit na sa subject na 41. Doon ko napatunayan na mahal nya talaga ang babaing yun. Masuwerte sila pareho. Mahal nila ang isa’t-isa. Inimail ko na kayo at ako’y natutuwa sa inyo. Mabait kayo pareho. Sinabi ko na iyan basta huwag lang sasaktan ang isa-t isa. Kay “haligi” na nagtext sa akin na “our dearest instructor”. Mabait ka at bukod doon matalino pa. Sana alam mo yan. Hindi ko man nasabi pero marami namang mga classmate mo ang nagpapatunay. Kay “IDOl #1”na hindi natatakot magtanong sa akin kahit ang ibang mga students ay mamatay na sa takot. Siya na lagi kong ka chat. Salamat kasi noong araw na iyon malungkot ako dahil sa mahal ko at least may napagsabihan ako ng aking saloobin. At least ikaw ang unang nakaalam ng tungkol kay “Miss B2”. Marami na tayong napagkwentuhan at marami na rin tayong mga sikreto. Sa dalawang klase ng pagkakaibigan na nasira ng hindi nagkakaintindihan. Ang una na simulat simula pa lang ay matalik na magkaibigan na ngunit dahil sa miscommunication ay magkaibang mundo ngayon ang inyong nilalakaran. Malungkot isipin bakit kailangan mangyari iyon pero sana iadya kayo ng panahon na makapagusap muli ng sarilinan. Upang maayos ang lahat. At sa isang pagkakaibigan na patuloy na hinahampas ng bagyo ang pagsasama dahil tila hindi pa kayo magkakilala sa kabila ng 2 taon nyong pagkakaibigan. Bagamat tanggap nyo ang isat’isa hindi nyo pa rin matanggap na kayo’y parehong unique individual na may magkaibang personalidad. Babaunin ko rin na sana mabuo rin ang love team nina Ariel at Blessie, Jefersone at Janice, Pepe at Pilar (balita ko sila na daw) at Andrew at Fernando. Kagaya ng dati, kahit inspirasyon ko si “Miss B2” magpaparaya ako katulad ng pagpaparaya ni Spiderman sa kanyang kaibigan. Kaya mas gusto ko ang Spiderman, totoo kasi ang love story nya. Yung kay Superman hindi. Lalo na ngayong sya’y pumanaw na. Akala ko biro lang ang lahat. Na wala kang pagtingin sa kanya. Na iba ang gusto mo. Pero sa nalaman ko mahal mo pala sya. Kaso masakit mang tanggapin may bf na sya. Ikaw kasi bagal mo eh. Bagay na bagay pa naman kayo.

Malayo pa ang tatahakin natin kapamilya. Gustuhin ko man hindi ko alam kung sabay tayo basta isa lang ang alam ko mga kapuso, iyan ay ang serbisyong totoo. Kahit ang iba sa inyo ay Kontrobersyal na Pipol, 24 oras akong magmamasid upang patrolan ang mga big news sa inyong buhay. Salamat B2……..patawad B2………hanggang sa muli B2…..papaimbulog na muli ang Agilang ito na minsan nyong tinawag na BATO……..


“Closing time…….time for you to go out to the places you will be from
So gather up your jackets and move it to the exits, I hope you have found a friend
Every new beginning comes from some other beginning’s end….”



Anolimous
October 14, 2004

GANITO NAMAN TALAGA SA LUPA

Note: This may contain explicit words not suitable to insensitive, careless and immature person. Experience is advised


“ Ganito naman talaga sa lupa
Sa paaralan lesson muna bago test
Sa buhay test muna bago mo makuha ang LESSON…!!”


Banal ang hangarin ko dahil mahal ko ang bokasyong ito. Hindi nga trabaho ang turing ko dito. Isang bokasyong makatulong sa mga nangangailangan. Actually, kung ginusto ko lang, hindi sana ako dito magtuturo. Sa ibang school na kung saan mas malaki at mas uunlad ako. Pero ewan ko ba. Dito ako pinadpad ng tadhana. At sana’y hindi ako nagkamali sa aking desisyon……….

Déjà vu! Paulit-ulit na lang ito. At ewan ko ba. Isa akong guro pero hindi ko maturuan ng sarili ko. Lagi na lang akong nahuhulog sa banging ito. Para akong nabihag ng kumunoy na unti-unting kumakain sa sistema ng pagkabigo. Kahit anong gawin ko, iba talaga ang tingin nila sa akin. Kahit nagbukas na ako ng puso, takot at nerbiyos pa rin ang mapapansin sa kanila. Ako na ang lumapit. Ako na ang nagpakumbaba. Pero sa tingin ko ngayon, sila ang mailap, sila ang lumalayo, sila ang “suplado”. Salamat sa pagkakataon at sinabi nyo ang gusto kong malaman. Mga katagang matagal ko nang hinihintay……..

…..istrikto
Oo aaminin ko, strikto ako. Pero iyan ay bahagi lamang ng aking estratehiya ng pagdidisiplina as inyo. Dahil mas mahirap na mundo ang inyong kakaharapin pagkatapos niyo sa akademiyang ito. Mas mabangis, mas mailap at istriktong kalakaran ng buhay

…..high standard
mataas nga siguro ang pamantayan ko. Pero gaano man ito kataas ang dali lang naman nitong abutin. Gusto ko kasing iangat ang inyong standard dahil nakita kong talong-talo kayo kung ikukumpara sa iba. Mataas? O baka naman sanay lamang kayo sa mababang standard ng ibang teacher?

....mabilis magtampo at magsermon
magtampo? Kasi naman pinagsabihan mo na pero di pa rin nakinig o natuto. Ilang beses bang dapat ulitin ng isang bagay na ayaw ko. Magsermon? Ganon pala yun. Ngayon ko nabatid kung bakit lagi akong sinesermonan ng tatay at nanay ko. Dahil mahal nila ako. Ayaw nilang mapunta ako sa masama. Dahil nagke care sila sa akin.



…..dami pinapagawa
pareho lang pinapagawa ko at pinapagawa ng ibang teacher. Yung sa akin nga lang ay maaga akong magbigay para hindi gahulin sa oras. Systematic ika nga.

…..not himself when attending the class
sometimes I must admit Oo pero I am trying na ihiwalay ang personal sa professional life ko……its true na malungkot at wala akong ganang magturo pero tao din lang kasi ako na naaapektuhan ng mga pangyayari………..ng problema….tandaan nyo kung sino pa ang bato siya pa ang bulak ang kalooban

…..maraming rules
siguro nga…baka nga…..pero again, that’s part of the training

…..laging nakasimangot
God knows na hindi talaga ako nakasimangot! Ipinanganak lang talaga akong ganito ang itsura

…..pinipigil ang ngiti
dati Oo kasi kailangan kong ipakita na galit ako. Kahit nakakatawa na pipilitin kong itago para lang iparamdam sa inyo na galit ako

…..mahirap pakisamahan
bakit nagkausap na ba tayo ng matagal? Nakilala mo na ba ako ng lubusan?

…..too emotional
tama ka hindi ko na dapat pang pagbuhusan ng gaanong emotion ang pagtuturo….dapat wala na lang gaanong feelings na ibuhos…..konti na lang…….kung ano resulta eh di ayun na lang, wala na lang awa………

….batas military
ngayon ko lang narinig ito pero ang lakas ng dating! Feling ko parang totoo ?

Ngunit may mga nagsabi rin naman na

…..to get close to me
eh kayo lang naman ang ayaw lumapit sa akin eh… wish ko rin

…..like barkada
o cge if you want okay naman sa akin yun eh kung iyon ba ang way para mawala ang nerbiyos at ilang nyo sa akin…..just don’t go beyond

…..Sana maging magkaibigan kami ni Sir Argente gawin niya ako sa isa niyang piling kaibigan
honestly, pihikan ako sa friends…..namimili ika nga pero kung iyon ang gusto mo bakit naman hindi…..i want friends! Period

Well, siguro nga dapat ko nang alamin at aninagin ang mga pangyayari. Baka naman sumusobra na ako sa dapat kong hangganan. Dapat siguro lumipad muna ako sa kalawakan at sipatin ang taas ng kawalan. Baka doon ko makita ang kasagutan sa mga tanong na matagal ko nang hinahanap…. baka sakali doon may makaunawa ng taus-puso kong hangarin…baka doon may makakilala sa bokasyong aking pinasok………baka doon may magsabing tama ang ginawa kong desisyon…… baka doon, may mag appreciate ng hangarin ko.....................baka doon, kahit sa kabilang dimensiyon……….


“ Since it’s just a one way street
And I’m the only one who’s on it
No one knows the way but me……”

Anolimous

ANOLIMOUS ADIEU TO BATCH 2005 (The Untold Story)

(Note: This is unedited version. What you see is what you get. It contains language both in English and Pilipino. It may contain explicit language and have grammatical error. Please bear with me).

To be honest, hindi ko alam kung papano sisimulan ang kwentong ito. Marami kasi akong gustong sabihin at ilahad. Mga gusto sabihin at ikwento matagal na. Ngunit hindi ko magawa dahil kasalukuyan pa lang tumatakbo ang semestre. Ngunit ngayon tapos na sila. Actually graduate na nga karamihan sa kanila. Kaybilis kasing lumakad ang mga oras. Dati tinatantiya lamang nila ang ugali ko ngunit ngayon marahil kilala na nila kahit papano ang isang “terror” daw na katulad ko. Ang kwentong ito ay paglalahad ng tunay kong nararamdaman. Buksan nyo man ng ilang ulit ang puso ko’y ito pa rin ang makikita nyo. Sana bigyan kayo ng ngiti (please) at ng saya ( I hope). Alam ko may magugulat (ok lang), may magtatanong( ganun eh), may magagalit( who cares), may magtatampo( sana wala akong nakalimutan at kung meron man pasensiya na), may maiinis ( ang haba kasi, patawad po) at higit sa lahat may magwawalang bahala (ok lang din). Lagi ko kasing naiisip ang mga salitang “What if tomorrow never comes?” At least kung dumating man ang sitwasyog iyon nasabi ko ang gusto kong sabihin. Marunong kasi akong magpasalamat. Hindi porket ako ang guro ay sa akin lang kayo matututo. Kami man ay natututo rin sa inyong mga estudyante. It’s a two way traffic they say. Marunong akong tumanaw ng utang na loob. Hindi naman sa ako’y naniningil. Pero ilan ba sa inyo ang nagpasalamat man lang, o kaya’y nagtext to say thank you? O kahit nagparamdam man lang ng pagpupugay? Yung iba nga sa inyo porke’t graduate na wala na ang paggalang. Akala mo magkalevel na. Tandaan nyo na ano man ang inyong marating. Gaano man kataas ang inyong maabot hindi nyo maiaalis ang katotohanang minsa’y naging mag-aaral ko kayo.
. At sa inyong paglisan, sa tingin ko ito na ang tamang panahon para magpasalamat at magpaalam sa mga taong naging bahagi ng pagtuturo ko sa JRU ngayong 2004-2005: (in no particular order)
……. COMSOC: Sarah Grace, ang President. Na noong una’y atubili pang tanggapin ang posisyon. Sobrang bait na kahit nasasapawan na sya’y ok lang sa kanya. Always believe in your self for I know you can make it. You’re a responsible student and a good daughter. Sabi ko nga, dahil sa well-beloved sya kaya ok lang kahit walang bf. Sana matagpuan mo ang lalaking nararapat sa iyo. Irish, na kahit hindi kami ganong kaclose naramdaman ko ang sincerity sa kanya. Na noong una’y akala ko hindi ko makakasundo kasi mataray sya. Pero may natatagong bait. Jazmin, ang tahimik na treasurer. Sorry dahil lately hindi na tayo nagkakausap gaya ng dati. Isa ka sa tauhan ng magpakailanman, yung nasirang friendship. At least ngayon hindi man nanumbalik ang maigting nyong friendship ngayon nag-uusap na kayo. Brix, tahimik ngunit malalim na tao. Nalulungkot lang ako kasi lumisan ka ng hindi ko nalaman ang sama ng loob mo sa akin. Dahil hindi mo narinig ang panig ko sa mga hinaing mo. Isa lang ang masasabi ko. Ginawa ko lang ang trabaho ko at lahat ng paghihirap mo’y para sa iyong kagalingan na rin. Jessie, thanks COMSOC for not with it I won’t know who you really are! Kind and helpful to others. Continue doing that for a reward will be stocked in heaven for you. Doydoy, the man with a lot of pride. But hey, sometimes you have to eat and learn to lower your pride. There’s no wrong in it. It can’t make you less a man if you do that. Accept fault and mistakes for it is a sign of maturity. It only means you are more mature than yesterday. Then it’s a good thing that you and Jazmin are in a way ok now. Jha-jha and Felamae, thank you for texting me and for the beautiful and encouraging quotes you sent me.
………VIVA HOTDOGS (THE KUMPADRES): Ariel, ang “nakababata” kong kapatid. Maraming problema kaming nashare. Na bagamat naiwan ka, hindi ibig sabihin nito’y mahina ka. We both know that there is a reason why this is happening to you. I hope your rift with “Mr. G” will be okay again. I know how it feels what you are feeling right now. It hurts being left by your good friends but life has to go on. FYI, you are one of the characters in MAGPAKAILANMAN. You are idol no. 1. You are the story behind spiderman, my letting go of love for Blessie for our friendship. Jeff (Lopez), thanks for the twice treat at Chowking. I have heard bad comments about you but probably they just don’t know who really you are. I’ve seen your kindness and ready to help others. Be proud for others admire you still. Mark Johnson, (yung secret natin, hehehehe) the one they say that a bit replica of me. Snobbish and quiet. Mr Argente junior. Well it may sound true coz amidst the tough personality is a soft heart. I know you love Cherry very much. I had proven that many times. I hope that your relationship gets stronger for you have my blessings. You are also one of the characters in MAGPAKAILANMAN. You are the “haligi” that I am talking to. Paolo Martin, thanks for the wonderful words you always write in your bluebook every examination. It eases the pain every time I read a bad comment from other students. Continue being you coz I like your coolness and happy outlook even times get tough. Andrew , ( I heard) Don’t play with love or it might play you. It’s not a game. It’s for you to treasure. Get mature in the name of love and also with life for you are also a kind fellow. I like the sincerity in you. James Oliver, the father and my “kumpare”. Until now I can’t and I don’t understand why you hide it from me that you have a baby though I ask you many times. It’s a gift from God and you should be proud of it. Thanks for making me second father to Lexy ( Oh my God she’s so cute, she’s really a Heaven sent). Thanks also for welcoming me to your house (I love it. It’s so refreshing and cool. I feel I’m closer to nature). Please extend my thank you and regards to your partner Ethel and to your family. They’ve been good to me. Rex, I know we did not given a chance to talk much and became closer but at least in that small time I’ve known you as simple, quiet and kind person. You’re an intelligent and cool person and keep it up. Glenn, the ever quiet person just why I wonder what kind of person you really are! Thanks for the nice words but please change any attitude that I‘ve heard against you. I know you’re kind but it’s not too late to change. Thanks VIVA HOTDOGS. Thank you for the respect and for “adopting” me. I never thought that we would be that close even though your world is against mine before. I hope the tie will always bind us together. I know there will be more ahead of us.
………IDOL No. 2: Christian, the tall, very kind student I know. I hope you know by now that you’re the IDOL No. 2 in MAGPAKAILANMAN. Grace, a simple and sweet girl. You’re lucky you have both. Stay in love with each other. Thank you for the gift last Christmas. I really appreciate it.
………Tropang Resthouse, Marlyn, the sweet girl. You’ve been so kind to me. Don’t mind Myra. For she has her own world. As long as you know that you are right continue what you are doing. She will never ever be a great loss to you. Gayds, I know we didn’t start right but the most important thing is we ended ok. Nilo, thanks for all the “pang-aasar”. Like your brother, my good friend Jay, you also has a good heart. Thanks for everything. Joy, thank you for inviting me to Batangas and to your sister’s debut. I really appreciate that trip. I hope you will invite me again. Raffy, thanks for the pang-aasar (kayo ni Nilo). But amidst that I find you nice fellow. Nijrik, don’t you worry I will still greet you when that times happen. I hope next time you continue your studies and eventually finish it. You’re a responsible person and a mature one. Paeng, love Jen as Jen loves you. Don’t make the same mistake again. Be loyal and faithful. Jen, please spare with Paeng. He is a good person. It’s just that he can’t resist temptation but I know eventually he will overcome that. Michael, you’re a kind person. I hope you will overcome all the hardship and the struggles in life. I’m sorry if I will be very rude to Myra. I just want to say my piece. Thank you again Tropang Resthouse. Even in a short period of time we have built a camaraderie that I didn’t expect to have because of some misunderstanding in the start. I don’t care. What important is we have built a castle that would stand still in time.
……..Louie, Maylene, Sheryl, Jhen, Merj, Ricky, Aimee, Sharon, Julyve, Dyma, Joey, thank you for the time we had spent at Aimee’s House. I was there twice and those times are memorable times for me. During those times I’ve seen your different traits and characters. You’re so kind to me. You welcome me as member of your family. Thank you for that. Promise next time I will drink and sing a song.
……..JUMBO HOTDOGS AND ONE: Paulo Juan, my soon to be “kumpare”. I am overwhelmed. I did not expect that you will do that act. I love babies as I‘ve told you. Continue being cool and wear that smile everyday. I know other misunderstood you (including me) but that’s the way you behave and I understand you now for you’re a jolly good fellow. Adrian Joseph, I know until now that there is still a wall that divides us. I already gave my friendship on you but it seems no bridge can break the wall between us. As I always say, I have a weak heart for those working students. Continue working hard (I hope to your studies too) and soon you will savor the taste of victory. Cloyd, the ever lazy Cloyd. You told me that you will change for good. That you are doing your best. That you’re giving much of your effort. But boy sometimes our best is not good enough. I have seen your effort but I frankly say that it’s a little effort as compare to other. Strive harder next time. And as you enter a new journey, it can help you, a lot. Dennis Alvarez, thanks for the warm welcome (with your mom) into your house. I like there in your rooftop. I feel so easy. I hope I can be there still.
……..BEST BUDDIES, Charles, my big bro. Thanks for all the advices. I miss them a lot. Thanks also for inviting me to your house especially with your mom. She won’t stop unless I eat. I feel ashamed with that. I feel too much important and I am not used to that. I hope you won’t change and I understand now your feelings to my “daughter” Florinda. In the end, I hope you won’t feel sorry with what you are “doing” with the girls. I cannot stand you with that. James Byron, Mr. Terrorist, thanks for the word. I learn to laugh with it now. As you wish and as I promised, I will always text you to keep me in touch.
……..THE THREE STOOGES AND ONE : ARCHIE, you should know by now that you are also one of the characters in MAGPAKAILANMAN. The one that requested me talk to my students for them to feel at ease. Mr. Suplado, who did not look at me during graduation march. REYGAN, the ever quiet among the three but has a story to tell once you get along with him. ARGEL, the “MARTIN” in the life of Anne. Thank you for welcoming me into your house. I feel so cool and very much happy every time I get there. Thank you for the “longganisa” made by your mom. It really tastes so good. You said that you three will miss me. Don’t worry I know it’s not the end of the road. We’re just starting. Richard, thanks also for everything. You’re a nice pal and buddy. I‘ve seen how good is your heart for you are ready to help others without hesitations. I like your joke especially your ssssshh joke. Though sometimes you’re too naughty to be true. I learn a lot from your naughtiness. Hehehe!
……...TROPANG ALAK PA, Willy, as I told you you’re not a bad guy after all. It was late that I got to know you even more. Thanks for the invitation last December in your house. It was my first time with your group and I must admit I enjoyed it. To the extent of singing my favorite song “All my Life” in the videoke though it sounds terrible (at least not horrible, hehehehe). Carlo, who when drunk shake my hands so often. As if he will run in an election. One of the very, very kind and responsible student and son I ever met. I have this high regards with him in his outlook in life. No wonder you have many friends and no wonder you are reaping what you have sow. Val, don’t be afraid. I’m human, I won’t bite you, I won’t harm you. Joke! The comedian of the group, who after everything still quite afraid of me. Probably got this phobia when he became my student. Jeff, your chicken (cooked by your mom) tastes really, really good. You gave me a big part of it and I liked it so much. Thank you very much for that. I hope you will invite me again to your birthday. I heard a little of your story from your mom and I can’t believe it. The way I know you is far from the way you are behaving in your house. But that’s okay. It’s a positive aspect, don’t you worry. From that time, you gain my respect. Continue being a good son and a good brother. Lloyd, what a small world after all. We are “magkababayan” and he knows my cousins. A very silent type of person but get noisy when drunk. I hope you have enough courage to tell and court “MS. M”. She is a wife material I told you. Jose, also a quiet person but have many story to tell when you get to talk with him. Sorry if I did not come to your house last time. Anyways, I know there will be next time. Bayani, I saddened when I heard the bad news about your daughter. Ever since I love kids so I am alarmed when you said that your daughter is sick.
………TROPANG PANCIT CANTON, Anne, thank you for the times whenever I am in your house. Thanks for the “isaw” and the “fried crispy hipon with vinegar”. Thanks also to your mom. I will forever grateful that you welcome and entertain me in your house. I feel at home when I am there. Just always remember that I know very soon, you will find love that really fits you. A love that won’t hurt you. A love that will not give you pain. If “Martin” will not be the man, many are waiting for your love, believe me. And I know you are really happy because you are free from the “BIG THREE”. I love both of you and I am hurt when you can’t be friends but that’s life and I have to be fair and just. I hope very soon you and them will be okay. Levy, my yaya, thanks also for the “isaw” though I haven’t taste it yet. You will forever one of my yaya. Always remember that the worst joke I throw on you the closest I consider you to me. Marleth, my sister. As I have promised you can call me “KUYA” whenever you want to. Jennefer, though we don’t talk to much, thank you for the two gifts. As the old saying goes, its not how big or small the gift is. For Mr. Argente, it’s the sense that you appreciate what I am doing to you (though I am not asking for anything in return). James Pimentel, my kumpare. I can’t really understand why up to now you are afraid and aloof with me. We’ve been together for a quite a long time but still you are awkward and timid especially when it comes to Lyka. Don’t worry. I am not jealous. It’s just a joke! Just to break the wall between us. I know there will be more time for you and me to get along. Vic, man of few words. I enjoyed your company. But I would like you to know that there is this “tampo” from me. It’s just that I did not expect that you will do that. Anyways, for you who is Mr. Argente? I haven’t help me! Probably just a few!
……….TROPANG ISAW, Michelle, thanks for all the food (grabe!!), the isaws, the leche flans, the sisigs, the ubes, the pok chops..etc. I really love them all. It tastes so good. That’s why I always want to go to your store and house. I hope it won’t stop there. I’m thankful that I get to know you even more. I never imagined that I will be closed to you. Maribel, my Bel. As I’ve told you it will be James’ ( and also other guys) lost if he (or they) won’t love you back. You are a smart and beautiful girl. I feel also sorry and bad when I heard that you did not make it as Cum Laude. We know GOD has a perfect reason for that. Flor, my “daughter”, stop worrying now. Go on. For life is too short to be waisted (ouch, it hurts!!) You will find a perfect guy, a hand that will fit yours. You’re still young and fragile. Start life and smile. Your “daddy” will always be here. Maryknoll, a woman that doesn’t want to talk. She always has the story to tell and a joke to crack. Tenenenen, tenenenen. Ha!ha!ha! Noriel James, the ever quiet man. Don’t hurt Bel or else! I never thought that we will be friends. Not in a single moment. But at least you proved me wrong. There will be many time for our gimmicks. If not now, maybe soon. Thank you for the respect and the nice words you gave me. Thanks everybody. I love being with you guys.
……….DESTINY’S CHILD, Leah, thanks for the quotes/texts and encouragement (from YM and email). We haven’t talk lately but time will permit us soon I know. Lallaine, don’t cry little one. I’m glad that you admitted your fault. It’s a sign of maturity and you gain my respect. Rannie Rose, love your smile. Thanks also for the quotes/texts you sent. Thank you girls. I have this feeling that we have unfinished business. I hope time will reveal on what and who. Again, it’s so hard to meddle in the but I am just being fair and objective.
……….TROPANG GRAN MATADOR, Earl, the most quiet among the three. Thank you for the shirt (NIKE) and the Red Door Card. I must admit that I was saddened when I learned that you did not graduate this year. As from Mr. Argente, you deserve to be. I’ve seen your much effort, your willingness for the subject and for the project. God has a better plan for you. You are kind, you should know that. Please play “All my Life” and “Torete” next time. Brian, the ever carefree Brian. Thank you for inviting me to your house last fiesta. Same goes with the “food” from CHED (from the province) that you gave me. But I hope the next time we met, you have matured a little. Hehehe!! Anthony, one of the most unique persons with weird personality I had encountered. I can’t understand your disposition and your character. As if you are always totally new person every time I talk to you. Especially when you ask me last time at H-311 during our laboratory, “Sir kelan ka mawawala sa jru?” Obviously its not a good joke. Anyways I spare you with that. I fervently hope that I will meet a more mature Anthony the next time we see each other.
………THE FIRST TIMERS: (together with Lloyd, Ernani and Marjorie) LILET, one of the very few to be my first students in JRU. The ever talkative and a bit “suplada” ( when you see her first). A girl with a thousand question whether it be academic or personal. She asks anything without hesitations. The person that testified so many times in my friendster. LESLIE, the ever loyal and polite as she might be. Please extend my hello to your brother. I hope he finds his place “under the sun”.
……….BIDA SI MISTER, BIDA SI MISIS PLUS ONE: Arvin, our story has gone a lone way. We must admit that we don’t like each other. But as time goes by, it came to a roller coaster ride. We like it then we hate it. We have a miscommunication or should I say misinterpretation. You misinterpreted my ways not knowing the reason why I am behaving like that. I am behaving like that ever since. I am doing that until now. For others it’s bad But know it well before you judge it. I am doing that because I want you to learn. Nerissa, the girl who always stood for his boyfriend. I know you’re a sweet girl. I haven’t told you this but I appreciate your effort on what you did last COMSOC swimming. Randy, the kind Randy I know. Continue being that. But sometimes you have to be matured on something you deem important for life is not a piece of cake.
……….THE PASAWAYS: Reah, thank you for inviting me to your birthday and to your house (you treated me so well). I enjoyed the food, our “palaisipans” and the jokes. But most of all I enjoyed the “open forum” where we get the chance to know each other well. Jennifer, we haven’t talk so much but I wanted you to know that I find you as a good person. Jorvit, you’re beautiful girl you should know that. I like your smile and the simplicity in you. Its just that I heard “something bad” about you and my piece of advise is please know yourself very much. If it makes you happy now think again many times. Evaluate yourself. As for me, there is still a choice for you to be more happy. I am not saying that what you are doing now is wrong for who am I to judge you. What I am saying is it’s not the way our culture brought us to be. Peter Jason, then man who imitates my hairstyle. Joke! I must admit that before I find you irresponsible and carefree person. But the more I know you the more I respect you. Sorry for I misjudged you before. I have to make up for this (but it’s true). You are responsible, very kind, fun to be with and a cool fellow. I have seen your dedication to your craft. Continue doing it. Patrick, the ever “malokong” Patrick. I would like to thank you personally for the encouraging and good and positive words you have written and said about me. Would you believe that whenever I doubt myself about the sentiments of the students against me I always read and remembers it. It makes me feel happy and light. It keeps me going during those hard days. I hope you’re not fooling me. Hehehehe!!!! Dennis, oh boy! A kind and intelligent person. But behind his kindness, not all people know that he is also “____”. Well, I won’t write it for it can quite damage his personality. Peace man! Don’t you worry it’s not that bad after all. Probably you’re just being you and it’s just part of growing up, or is it? Just don’t forget to use “protection” for we don’t know what might happen. Anyways, I know if it will happen there will be no major problem because I know you as mature and responsible person. Be confident ‘cause I believe in your talent. All you have to do is develop and believe in your self. Jonathan, I don’t know if you’re mad at me regarding your thesis result but I want to tell you that I am just doing my job. Period!. I know your man enough to accept it. You’re kind I know.
……….THE OTHERS: Cherry, how can I forget this girl. Kind, smart and the one who confront me and explain in details the flowchart of their system until I finally agreed. We’re friends but not that close. But ever since she became the girl of my epitome Mark I became more close to her. The girl that Mark loves so much. The girl where he shed his tears so much. I would know. Mark will text me if they have problem. Girl, as Mark loved you so much love her much in return. I know the feelings of a choosy person when it comes to love. But once we do we offer our life and a 101% of our heart. Continue loving each other. Always remember that Mr. Argente will always be here. Ninong ako di ba? Rudeth, I always remember you because of your smile. Those beautiful smile. One of the intelligent students I have (good for her, there are only few of them). Continue being smart, kind and a ready smile for everybody. I know you will succeed in life with that qualities. Mary Grace Perez, sorry for the times that I didn’t not reply for your inquiries. It’s just I’m too busy( as always). But I assure you, you still have a friend in me. Rona, it’s a good thing you continue your studies amidst the odd. Continue a good mother to your wonderful child. Just always remember it’s a gift and a blessing.. Ernani, oh boy you’re a revelation. You are the one of the least in my list when I handled you in Intro to Prog. And when I handled you again, a different student surprise me. You are now good( its true) in programming and mind you also won in the web design. High leap indeed. FYI, you are the one I am mentioning in the MAGPAKAILANMAN. Antonio Esman, thanks for the religious quotes you are continuously giving me and also your email the last time. I really appreciate it. It makes my feeling easy during those times of trouble. Continue be a blessing to others. Mark Vincent, the man I always misinterpret. It is because I can’t understand his ways. Sometimes good but sometimes weird. I’ve heard a story about you and please be good to your parents. They just want you to be good son and matured person. They want all the best for you. You’ve hurt you said. But learn to be serious when it comes to love. A mistake can not be corrected by another mistake. It will just double the jeopardy. You are kind and good and great in other aspect. You have the talent. All you have to do is develop it and take it to your advantage. We will talk more I know. We will reveal more secrets I hope (with RED HORSE hehehehe!). Gideon Paul, a very kind person. They say you are a great person and that’s true. If there’s one person that I will recommend to be a friend its Paul. He has always the killer smile to greet you and I know ready to help. Tsk! Tsk! Tsk! Its late I know. You and Kristine will go together well. But Kristine has her own love. As per my advise, if you really love her fight for her. Or you love somebody else? If you will leave don’t forget all the persons who became part of your life. Take with you all the memories, whether good or bad, wherever you go. For it will bring you to your destination. You will meet new friends but treasure the old. One is silver the other is gold. Jonathan Saura, the ever matured Jonathan. Thank you for the encouraging quotes and words every time I feel down. Thank you for appreciating my deeds and my works. Ian Alano, the weird person. I must admit I didn’t like your values when you approached me to check your documentation. I misinterpreted you. It’s you. It’s the way you act and the way you behave. Above all, I’ve seen your good qualities inside. Like me, some people misinterpret you. But I will tell you this. Know him first before you judge, correct? Randy Teodoro, thanks for the encouraging text and email. That’s why I put it in my website, have you seen it? Like the others, it keeps me going and gives me strength every time I’m down. Don’t you worry I will stay clicking my fingers as you wish. Isabelo, the responsible student and father. A very deep and quiet and intelligent person. Be a good father for you have already the gift and blessing from GOD. I hope next time (as you promise) I will see your siblings. Joel Arguelles, a very responsible person. I’m happy for you are little by little achieving your goals. Kristine, thanks for your “handa” and also for the coke and “isaw”. I really like it. Karen Ibana, even we haven’t talk that much but that little time we have spent together I find you nice. Thanks also for the text and the quotes. Pia, be brave hija. All problems have solutions. If not now probably tomorrow. There’s a reason why there is a delay but it’s God’s will. Princess, thank you for everything especially the text. You are one of the few who texted me to say thank you for your graduation. Carol, my future “kumare”. This is one of the greatest surprise of my life. I did not expect that you will get me as “ninong” of your baby. The fact that the father of your baby is once I considered a “friend”. But no problem with that. I have no bad blood against you. You are a great singer. You make me proud and admire your voice when I heard you sing during the University Week program.
…………..TEACHING WITH THE ENEMIES: Angel, naging mabuti ang pakikitungo ko sa iyo at naging fair ako sa iyo. Kahit marami na akong naririnig ay hindi ko pinansin bagkus nagpatuloy ako sa aking hangarin na turuan kayo. Ngunit bakit ganun, porke ba’t wala kang costume that time idadamay mo na ang iba. Baka hindi mo pa alam na marami ang pumapasa dahil sa costume. Unang-una hindi naman sya sapilitan. Kung magsuot ka may additional points kung hindi walang bawas sa iyo. Sana sa susunod isipin mo naman ang kapakanan ng nakararami hindi ng sa iyo lamang. Sarah Jadloc, ang alam ko lang na nagawa kong pagkakamali ay ibinagsak kita. Pero pagkakamali ba yung ginawa ko. Bihira kang pumasok. Hindi mo mameet ang requirements ko. Ang dami mong dahilan. Natatandaan mo ba na nakiusap ka sakin na mag exam ka kahit late na. Pinagbigyan kita.Dahil sabi mo may sakit ka. Umiyak ka pa nga nun. Lahat na lang ng ipinapagawa ko may rason ka. Kung yung ibang teacher nga na sobrang bait ibinagsak ka sa standard ko pa kaya?. Pwede mo akong murahin. Pwede mo akong siraan. Pwede mo akong simangutan at hindi pansinin. Tanong ko lang, anong karapatan mo? Connie Matienzo, hindi ko alam bakit ka nagalit sa akin. Dahil ba sa ako ang panelist nyo? Dahil ba pinahirapan ko kayo? Hello! Sabi nila matalino ka daw. Pag may nagsasabi sa akin na matalino ka tumatawa lang ako. Kung matalino ka bakit sa konting pahirap at simpleng tanong ng defense eh nagalit ka na sa akin. O baka gusto mo pang ipangalandakan ko na up to the minute details ng inyong documentation ay chineck ko. Doon ka ba nagagalit? Ayaw mo nun, may pumansin ng trabaho nyo. Na kahit pinakamaliit ng detalye ay naitama kumpara naman sa iba. Tapos, ng minsan may magtanong ikaw ang nangungunang magsabi na mahigpit ako at mga negative na salita. Hello!! Ilang araw lang ba tayong nagkaharap kumpara sa iba kong estudyante? Bakit kilalang kilala mo na ba ako para magconclude ka ng aking ugali. Tanong ulit, anong karapatan mo? Myra, ang “anghel” na walang pakpak. Sayang maganda ka pa naman hija. Kaso natabunan ng pagiging masungit at ng ugali mo ang paghanga ko sa iyo. Kaya pala iniiwasan ka ng iyong mga kaibigan. Noon hindi ako naniniwala ngunit ng ako na ang makaranas sa masama mong ugali naawa ako sa iyo. Tandaan mo lang na “no man is an island”. At ng maglakad ka nung graduation napakataas ng lipad mo at taas ang noo mo. Ni hindi mo nagawang pansinin ang mga guro mo. Tama bang sungitan mo sila? Sino ka ba? Magaling ka ba? Tandaan mong hindi ka gagraduate kung wala ang mga gurong kinalimutan mo. Benjie, Bo Jess, Victor, Jaimon and your other group members, mali bang itama ang inyong mali? Hindi ko kayo pinahirapan. Nagkataon lang na ako ang naging panelist nyo at para sa akin hindi talaga pwede ang gusto nyong mangyari. Hindi ko sinasabing magaling ako. Pero kumpara sa karanasan ko mas alam ko ang tama at mali. Tungkol naman sa costume at color coding, ano bang problema nyo? Kung ayaw nyong mag costume eh di huwag. Hindi naman kayo pinipilit ah. Basta huwag nyong idamay ang iba. Juan Dela Cruz and columnist@yehey.com (the anonymous email senders), ano ba ang gusto nyong mangyari? Ok lang sa akin kung nakarating sa pamunuan ng JRU ang inyong hinaing. Pero sana sa susunod makatuwiran naman ang sabihin ninyo. Ang color coding at ang costume. Alam nyo bang marami ang natututuwa kasi may plus points sila every exam natin? At dahil dito’y marami ang pumapasa? Ayaw nyo man marami pa rin ang may gusto sa ganitong sistema. Ang mahabang exam na sabi nyo na kahit ako ay hindi ko masasagot. Hello!!! Ako ang gumawa ng exam hindi ko masasagot. Ano ba yun? At napakasimple ng tanong:ano ba ang natutunan nyo. Kung wala eh di wala. Sabi nyo kulang sa oras, so isa lang ang ibig sabihin, kung marami kayong maisusulat marami kayong natutunan. Tapos sasabihin nyong wala kayong natutunan. Ikinumpara nyo ako sa magagaling na guro ng COM SCI. Tama kayo magagaling nga sila. Walang duda doon. Pero kailan ba ako nagyabang at nagsabi na magaling ako? Sinabi ko ba na ako ang pinakamagaling sa COM SCI department. Wala akong sinabing ganyan. Unique individual tayo kaya lahat ay may kanya-kanyang kakayahan. Natutuwa ako pag may nahihirapan. Think again. Hindi ako sadista. Bakit kailangan kong magpa software review e gastos lang naman kasi laging nagiinternet. Think many times!! Computer Science kaya ang course mo. Hindi lang po ako ang nagpapagawa ng ganyan. At siempre part of learning process ang pag surf sa internet. Hindi naman sa pagmamayabang, ano ba ang knowledge natin when it comes to Linux, PHP and MYSQL during those times? Dahil sa software review namulat ang ating isipan sa mga ganitong software. Mataas daw ang standard ko. FYI, kung hindi mo kaya ang standard ko malamang hanggang diyan ka na lamang. Hindi ka pupuwede sa ibang school. Kung yung standard ko nga na attainable naman hindi ka umobra sa iba pa kaya. Kung hindi mo kaya ang system at standard ko eh di lalong hindi mo kaya ang buhay after the academe. Dahil after graduation mas malaki at maraming challenges ang nakaabang. Mas maraming Mr. Argente sa labas ng eskwelahan kesa sa mga mababait. Mas maraming terror, maraming mahigpit at mas maraming pressure.At sabi nyo sira ulo ako at galing sa mental. Siguro nga. At siguro ring kayo lang ang matino sa mundo (kung ganyan ang definition nyo ng matino). One hing more, sabi nyo may favoritism ako. Na dahil crush ko ang isang tao ay mataas na ang grade nya. During that time si Blessie ang crush ko. Hindi ko alam kung alam nyo yun o ibang tao ang alam nyo. Ngayon tanungin nyo kung may pinaboran ako during that time? Kung mataas ang grade nya sa akin? In fact, nahirapan nga syang magpa-appprove ng proposal nila. Tapos sasabihin nyong may favoritism ako? C’mmon think again!!!! Ilang beses nyong hiniling kay President Fabella, Mam Lani at Sir Raga na tanggalin na ako sa JRU. Dahil isa lang daw akong kasiraan sa departamento ng COMSCI. Alam mo ba ang totoo. Fair naman sila eh. Nagkaroon ng imbestigasyon. Kaya nga naging “kaibigan ko si Connie” eh. Ilang beses nila akong kinausap. Puro side ko ang narinig nila. Ayaw nyo kasing humarap. Pati ang walang kinalamang COMSOC idinamay nyo pa. Kahit kanino kayo magtanong walang kinalaman ang COMSOC dito. Sasabihin ko ng ilang ulit na pag may reklamo sa mga teachers pati sa akin tiyak nakakarating iyon without mentioning your names. Tapos sasabihin nyong “bahag ang buntot” ng COMSOC. Ang mahirap kasi sa inyo ayaw nyong lumantad. Ayaw nyong magpakilala. Sino ngayon ang “bahag ang buntot”?. Hindi nyo na ako matatakot dahil matagal na akong takot. Taas noo pa rin akong haharap sa mga tao dahil malinis ang konsensya ko. Sabi ko nga ke Mam Lani mag survey sya. At kung kalahati ng 4th year ay galit sa akin hindi nyo na kailangang sabihin na tanggalin ako. Ako mismo ang aalis. Ako mismo ang lilisan sa paaralang pinili kong pag-alayan ng aking bokasyon. Ngunit hanggang may naniniwala sa akin. Hanggang ako ay gusto pa ng COMSCI department, mananatili ako sa aking kinalalagyan.
………TO ALL THE GIRLS I LOVED BEFORE: Ann Barbara, I really like your smile and the simplicity in you. April, siguro naman alam mo na kung bakit lagi kitang niloloko. Sana hindi magalit ang bf mo pero crush talaga kita noon pa. Hehehehe! Kaso alam mo ba ang taas ng tingin ko sa iyo(bukod sa matangkad ka). Feeling ko nga langit ka at lupa ako. That’s how I feel! Au, got to believe in magic. Isipin mo management ka pero naligaw ang mata ko sa iyo. Sayang nga eh pero malay mo balang araw, pagdating ng panahon. Blessie, si Miss B2. Ang taong nagbigay sa akin ng inspirasyon. Salamat sa mga text at quotes. Salamat sa care. Hindi ko man nasabi pero alam kong alam mong naghintay ako. Pero puso ma’y naiinip din. Isa pa alam ko namang masaya ka ngayon. Nalulungkot lang ako kasi matagal-tagal na rin tayong hindi nakakapag-usap. Namimiss ko kasi yung kwentuhan natin. Kaso alam nating dalawa na hindi na pwede Na iba na ang sitwasyon ngayon. Lyka, ang pinakamalapit sa puso ko ngayon. Ngunit siya rin ang taong lagi kong sinasaktan. Patawad sa mga panahong akala mo’y nawala ako. Sorry sa mga panahong kailangan mong lumuha dahil sa akin. Sorry sa mga oras na akala mo’y nag-iba na ako I’m still what I am. It’s just that probably we need some time and space. Always remember that I LOVE YOU, no matter what, against all odds!
Now I have stated my piece. I have said what I want to say. I have stand my point. Thank you and goodbye Batch 2005. Good luck with your respective career. I know you will be successful even not in financial aspect but as a person as well. Para sa akin wala ng sisiw. Wala ng Agila. Ang himpapawid na nililiparan ko ay maliliparan nyo na rin. Dahil tapos na ang trabaho ko bilang Agila sa inyong mga sisiw. Till we meet again .I hope our path will cross again. Please recognize me when we meet at the Crossroads.

“CROSSROADS…they happen all the time---Yes, in life we all reach a crossroads sometime. We make painful decisions and take some risks as we pursue our dreams. Indeed, the truth hurts, but it will surely set you free. The bitter pangs of parting will give birth to another moment called growing. So grow on…Be strong at the CROSSROADS. Embrace the CROSS at the ROAD. The Lord is at the cross, at the road, at all your CROSSROADS……….”


Anolimous
April 4-13, 2005